The Bony King Of Nowhere - The Bony King Of Nowhere

The Bony King Of Nowhere is het alter ego van de uit Gent afkomstige muzikant Bram Vanparys. De twee platen die The Bony King Of Nowhere tot dusver uitbracht zijn me op een of andere manier ontgaan, maar nadat ik de nieuwe plaat van de Vlaamse muzikant had beluisterd ben ik onmiddellijk op zoek gegaan naar deze platen. Voor het niet bespreken van het begin vorig jaar verschenen Eleonore ga ik alsnog diep door het stof (het debuut van de man is als je het mij vraagt niet meer dan aardig). Eleonore is immers een kwalitatief bijzonder hoogstaande singer-songwriter plaat, die bijna de complete concurrentie het nakijken geeft. Alles wat ik hieronder zeg over de onlangs verschenen titelloze plaat van The Bony King Of Nowhere geldt daarom ook voor Eleonore, waardoor je voor de afwisseling eens twee prachtplaten in één keer krijgt geserveerd. Ook de nieuwe plaat van de muzikant uit Gent is immers een plaat van een niveau dat slechts een klein groepje singer-songwriters weet te halen. Vergeleken met Eleonore laat de nieuwe plaat van Bram Vanparys een nog soberder geluid horen. Waar Eleonore me met enige regelmaat flink aan Radiohead doet denken, komt de naam van Thom Yorke bij beluistering van de nieuwe plaat van The Bony King Of Nowhere slechts een enkele keer boven drijven. In een of twee songs moest ik ook nog wel heel even denken aan Jeff Buckley, maar verder verwijst de derde cd van The Bony King Of Nowhere toch vooral naar oude meesters als Leonard Cohen, Bob Dylan en vooral Nick Drake. Op zijn derde plaat heeft Bram Vanparys zijn muziek teruggebracht tot de essentie. De plaat werd opgenomen op een regenachtige avond plus nacht in een boerderij in de Ardennen en klinkt zo melancholiek, desolaat en beklemmend als je bij een dergelijke omgeving verwacht. De derde plaat van The Bony King Of Nowhere staat vol met ambachtelijke luisterliedjes, maar het zijn geen luisterliedjes waarvan er dertien in een dozijn gaan. De songs van de singer-songwriter uit Gent moeten het vrijwel zonder uitzondering doen met slechts akoestische gitaar en zang. Het is zeker niet eenvoudig om met zulke eenvoudige wapens indruk te maken, maar Bram Vanparys doet het. Stuk voor stuk krijgen de sobere en vaak wat donkere songs op de plaat je te pakken en uiteindelijk heb je een negental memorabele singer-songwriter songs in handen. Nadeel van platen als de derde van The Bony King Of Nowhere is dat het lastig is om op te schrijven wat nu precies bijzonder is aan de eenvoudige muziek op de plaat. Hierbij ontsnap je bijna niet aan clichés  als bovengemiddeld goede zang, songs die blijven hangen en flink wat emotie en bezieling, maar dat is wel waar het om draait op deze plaat. Mijn advies voor liefhebbers van singer-songwriters: luister naar de nieuwe plaat van The Bony King Of Nowhere en oordeel zelf. Is het je allemaal wat te sober? Geef The Bony King Of Nowhere dan nog een tweede kans en luister naar het wat mij betreft nog net iets mooiere Eleonore uit 2011. Erwin Zijleman