Originele recensie gepubliceerd op 6 februari 2014
Het was de afgelopen week kennelijk de week van de onweerstaanbaar rammelende pop met vrouwenvocalen. De platen van The September Girls en de Dum Dum Girls (die overigens een wat ander geluid laat horen, maar daarover volgende week meer) trekken hierbij vrijwel alle aandacht, maar als ik heel eerlijk ben hou ik stiekem toch het meest van Swoon van Dott.
Dott is een kwartet uit het Ierse Galway dat bestaat uit drie dames en een heer. De laatste zit achter de drums, terwijl de andere drie leden van de band zorgen voor heerlijk gitaarwerk, buitengewoon verleidelijke vocalen en songs met melodieën die zo zoet zijn dat het poetsen van de tanden na de beluistering van deze plaat zeker is aan te raden.
De muziek van Dott raakt aan die van de Dum Dum Girls (oude stijl) en The September Girls, maar is veel minder donker en gruizig. Bij Dott schijnt vooral de zon en wordt de Ierse kust keer op keer stiekem verruild voor de Californische kust, die aangenaam brandende invloeden uit de West Coast pop aandraagt.
Dott leunt in tegenstelling tot haar soortgenoten wat minder zwaar op de dreampop en shoegaze uit de jaren 90, maar laat zich vooral beïnvloeden door 60s pop en 70s punky pop en is hiernaast ook niet vies van een subtiel vleugje Bananarama. Het grossiert hierbij in nagenoeg perfecte popliedjes, maar deze mogen best flink rammelen, waardoor Swoon ook associaties oproept met de jaarlijstjesplaat van vorig jaar van Joanna Gruesome (Weird Sister).
Swoon rammelt volop, maar met name de vocalen en harmonieën klinken fantastisch en tillen de plaat van Dott naar een steeds hoger niveau. Het gitaarwerk op de plaat is vooral ondersteunend, maar zo nu en dan toveren de twee gitaristen van de band geweldige loopjes uit hun instrumenten.
Swoon van Dott is een plaat die je heel vrolijk maakt, maar de Ierse band voegt ook zeker wat toe aan de 1001 bandjes die al wat langer in dit genre opereren. Swoon klinkt als een omgevallen jukebox met hits uit vervlogen tijden, maar Dott slaagt er ook in om haar popliedjes van frisse accenten te voorzien.
Swoon bevat een dozijn heerlijke popliedjes en ze zijn alle twaalf even onweerstaanbaar. Wat Swoon zo’n knappe plaat maakt is dat ze ook allemaal net wat anders klinken. Dott maakt muziek die schreeuwt om een productie van Phil Spector. Dat is momenteel even wat lastiger te realiseren, maar ook zonder de hand van de uitvinder van 'The Wall Of Sound' klinkt Swoon fantastisch.
Alle aandacht gaat deze weken zoals gezegd uit naar The September Girls en Dum Dum Girls. Kiezen tussen deze twee is niet nodig en als je er twee kiest, kun je er ook best drie kiezen, al is het maar omdat ze alle drie anders zijn. Deze derde zou er wel eens vandoor kunnen gaan met het bot waar de andere twee andere bands zo nadrukkelijk om vechten. Alles bij elkaar genomen is Swoon van Dott immers net wat origineler en vooral ook zonniger en dat laatste kunnen we zo langzamerhand heel goed gebruiken. Erwin Zijleman
Dott is een kwartet uit het Ierse Galway dat bestaat uit drie dames en een heer. De laatste zit achter de drums, terwijl de andere drie leden van de band zorgen voor heerlijk gitaarwerk, buitengewoon verleidelijke vocalen en songs met melodieën die zo zoet zijn dat het poetsen van de tanden na de beluistering van deze plaat zeker is aan te raden.
De muziek van Dott raakt aan die van de Dum Dum Girls (oude stijl) en The September Girls, maar is veel minder donker en gruizig. Bij Dott schijnt vooral de zon en wordt de Ierse kust keer op keer stiekem verruild voor de Californische kust, die aangenaam brandende invloeden uit de West Coast pop aandraagt.
Dott leunt in tegenstelling tot haar soortgenoten wat minder zwaar op de dreampop en shoegaze uit de jaren 90, maar laat zich vooral beïnvloeden door 60s pop en 70s punky pop en is hiernaast ook niet vies van een subtiel vleugje Bananarama. Het grossiert hierbij in nagenoeg perfecte popliedjes, maar deze mogen best flink rammelen, waardoor Swoon ook associaties oproept met de jaarlijstjesplaat van vorig jaar van Joanna Gruesome (Weird Sister).
Swoon rammelt volop, maar met name de vocalen en harmonieën klinken fantastisch en tillen de plaat van Dott naar een steeds hoger niveau. Het gitaarwerk op de plaat is vooral ondersteunend, maar zo nu en dan toveren de twee gitaristen van de band geweldige loopjes uit hun instrumenten.
Swoon van Dott is een plaat die je heel vrolijk maakt, maar de Ierse band voegt ook zeker wat toe aan de 1001 bandjes die al wat langer in dit genre opereren. Swoon klinkt als een omgevallen jukebox met hits uit vervlogen tijden, maar Dott slaagt er ook in om haar popliedjes van frisse accenten te voorzien.
Swoon bevat een dozijn heerlijke popliedjes en ze zijn alle twaalf even onweerstaanbaar. Wat Swoon zo’n knappe plaat maakt is dat ze ook allemaal net wat anders klinken. Dott maakt muziek die schreeuwt om een productie van Phil Spector. Dat is momenteel even wat lastiger te realiseren, maar ook zonder de hand van de uitvinder van 'The Wall Of Sound' klinkt Swoon fantastisch.
Alle aandacht gaat deze weken zoals gezegd uit naar The September Girls en Dum Dum Girls. Kiezen tussen deze twee is niet nodig en als je er twee kiest, kun je er ook best drie kiezen, al is het maar omdat ze alle drie anders zijn. Deze derde zou er wel eens vandoor kunnen gaan met het bot waar de andere twee andere bands zo nadrukkelijk om vechten. Alles bij elkaar genomen is Swoon van Dott immers net wat origineler en vooral ook zonniger en dat laatste kunnen we zo langzamerhand heel goed gebruiken. Erwin Zijleman