Na de geweldige platen die Samantha Crain de afgelopen jaren zelf uitbracht, was ik zeer nieuwsgierig naar haar productionele vaardigheden. Daar is zo op het eerste gehoor helemaal niets mis mee, maar de meeste indruk wordt toch gemaakt door Kierston White zelf.
Kierston White zal een enkele fanatieke liefhebber van Amerikaanse rootsmuziek wellicht nog kennen als lid van The Tequila Songbirds, maar voor mij was ze tot voor kort een grote onbekende.
Dat is inmiddels helemaal veranderd, want Don’t Write Love Songs heb ik direct bij de eerste luisterbeurt omarmd en inmiddels koester ik het debuut van Kierston White als één van de grote rootsdebuten van 2014.
Kierston White heeft dat voor elkaar gekregen met intense songs met vooral invloeden uit de country en de folk. Het zijn songs die het in de meeste gevallen moeten doen met een relatief eenvoudige en grotendeels akoestische instrumentatie. Akoestische gitaren bepalen voor een belangrijk deel het geluid van Don’t Write Love Songs, waarna de viool zorgt voor de belangrijkste versieringen.
Toch is het debuut van Kierston White zeker geen 13 in een dozijn rootsplaat. Daarvoor legt Kierston White teveel passie en vuur in haar vocalen en hiernaast zijn ook de songs van de Amerikaanse niet zomaar te vergelijken met die van de meeste van haar soortgenoten.
Kierston White heeft op haar debuut de emotie en de gedrevenheid van de folky protestzangers uit de jaren 60 en 70 en combineert deze vocale passie met een eigentijds klinkend alt-country geluid.
Door de productionele bijstand van Samantha Crain ontsnapt Don’t Write Love Songs niet aan de vergelijking met het het afgelopen jaar zo vaak en intens bejubelde Kid Face. Ik hoor absoluut overeenkomsten tussen beide platen, maar uiteindelijk heeft Kierston White toch haar eigen geluid, waarbij in vocaal opzicht eerder de vergelijking met Neko Case opduikt.
Het is net als het geluid van Samantha Crain rauwer en oorspronkelijker dan het geluid van de hippere vrouwelijke singer-songwriters uit California, maar dit gaat zeker niet ten koste van de toegankelijkheid van de muziek van Kierston White. Don’t Write Love Songs is acht songs lang een plaat die naar veel meer smaakt en wat mij betreft de start is van een glansrijke carrière.
Don’t Write Love Songs werd de afgelopen maanden gerealiseerd na een succesvolle crowdfunding actie. Iedereen die heeft bijgedragen mag best trots zijn op zichzelf, want hoe vaak levert een dergelijke actie een plaat op die zomaar kan uitgroeien tot één van de smaakmakers in het genre dit jaar. Kierston White heeft het dankzij haar trouwe fans geflikt. Beloon haar nu door de plaat aan te schaffen, al is het maar om een minstens even goede tweede plaat mogelijk te maken. Erwin Zijleman
Don't Write Love Songs van Kierston White ligt nog niet in Nederland in de winkel, maar kan, zoals zo vaak, wel worden verkregen via het onvolprezen cdbaby (http://www.cdbaby.com/cd/kierstonwhite).