Of de nieuwe Morrissey echt zo goed is als Mojo en Uncut beweren weet ik nog niet, maar binnen een week of twee lees je er ongetwijfeld meer over op deze BLOG.
Dat Morrissey mogelijk terugkeert met een hele goede plaat is overigens opvallend. Sinds zijn geweldige comeback met You Are The Quarry in 2004. kwakkelde Morrissey niet alleen veelvuldig met zijn gezondheid, maar bracht hij ook net wat minder memorabele platen uit dan we van hem gewend waren, waardoor hij uiteindelijk ook zonder platencontract kwam te zitten. Dat laatste was overigens niet helemaal terecht, want na het tegenvallende Ringleader Of The Tormentors en het ook niet heel erg goede Swords, was Years Of Refusal al weer vijf jaar geleden een voorzichtige stap in de goede richting.
De afgelopen jaren moesten we het noodgedwongen doen met reissues van de eerste platen van Morrissey. Na reissues van Viva Hate, Kill Uncle en Your Arsenal, verscheen onlangs de 20th Anniversary Edition van Vauxhall And I, zeker achteraf bezien een van de betere platen van Morrissey, al volgen Viva Hate, Your Arsenal en You Are The Quarry op zeer bescheiden afstand.
Vauxhall And I is in het oeuvre van Morrissey de plaat die waarschijnlijk het dichtst bij de briljante platen van The Smiths komt. Waar Morrissey op zijn voorgaande soloplaten nog voorzichtig experimenteerde met een wat ander geluid (vooral goed te horen op het vooral verguisde Kill Uncle) en bovendien koos voor steeds meer cynisme en bitterheid, koos hij op Vauxhall And I weer nadrukkelijk voor de aanstekelijke maar tegelijkertijd messscherpe gitaarpop die ook het oeuvre van The Smiths typeerde. Ook op Vauxhall And I was enig cynisme Morrissey niet vreemd, maar de zon mocht af en toe ook best schijnen.
Vauxhall And I was, vergeleken met zijn voorgangers, zoals gezegd een redelijk ingetogen en ook persoonlijke plaat. Morrissey kon de neiging tot steviger rocken op zijn vorige platen nauwelijks onderdrukken, maar koos aan de hand van power-producer Steve Lillywhite toch wel enigszins verrassend voor een subtieler geluid.
Vauxhall And I kreeg destijds helaas niet de waardering die de plaat zo verdiende. De Morrissey magie was voor de critici al een tijdje uitgewerkt en nieuwe helden domineerden het muzikale landschap. Het zou niet lang meer duren voordat Morrissey compleet uit beeld zou verdwijnen en pas na zeven hele magere jaren zou terugkeren met You Are The Quarry, maar op Vauxhall And I stak de Brit nog in grootse vorm.
Vauxhall And I kreeg overigens ook van mij in 2004 niet de aandacht die de plaat zo verdiende en bij beluistering van de onlangs verschenen reissue was ik dan ook aangenaam verrast door het hoge niveau van de plaat. Vauxhall And I bevat de scherpzinnige gitaarsongs die je van Morrissey verwacht en heeft de instrumentale en vocale invulling waar je op hoopt.
Dat Morrissey ook live nog uitstekend presteerde hoor je op de bijgevoegde bonus-disc, maar de hoofdschotel die wordt geserveerd bestaat uit de prachtig klinkende reissue van Vauxhall And I.
Ook op zijn nieuwe plaat World Peace Is None Of Your Business kiest Morrissey naar verluid weer voor een wat meer ingetogen geluid, maar of de plaat het niveau van Vauxhall And I gaat halen is voorlopig nog een vraag. Gezien het niveau van de vergeten klassieker uit 1994 krijgt Morrissey er nog een hele kluif aan. Erwin Zijleman
