Het uit het Canadese Toronto afkomstige Alvvays weet precies hoe het moet. Het titelloze debuut van de band bevat negen voor mij volstrekt onweerstaanbare popliedjes.
Het zijn popliedjes met mooie dromerige gitaarloopjes die om kunnen slaan in gruizige gitaarwolken, een wat onvaste maar ook bijzonder aangename vrouwenstem en honingzoete melodieën.
Toch is Alvvays anders dan de meeste van haar soortgenoten. De band uit Canada doet immers meer dan het reproduceren van het geluid uit de hoogtijdagen van de 90s shoegaze en dreampop, waardoor het debuut van de band zeker niet inwisselbaar is voor de, overigens ook door mij gekoesterde, platen van bands als Dum Dum Girls, Veronica Falls, Vivian Girls, Dott en noem ze maar op.
Alvvays haalt de mosterd niet alleen in de jaren 90, maar verrast in flink wat songs met invloeden uit de jaren 60 en vooral de jaren 80. Hiernaast doet het suikerlaagje op de muziek van de Canadezen me meer denken aan een band als Belle & Sebastian dan aan een band als Lush, die model heeft gestaan voor de muziek van de meeste andere hierboven genoemde bands.
Verder heeft de muziek van Alvvays iets Schots, of, meer precies, iets van de muziek die in de jaren 90 in Glasgow werd gemaakt. De leden van Alvvays schijnen grote fans van de Schotse band Teenage Fanclub te zijn, maar het debuut van de band heeft ook iets van Camera Obscura, Orange Juice, het al eerder genoemde Belle & Sebastian en wereldband The Delgados.
De eerste tracks op de plaat schuren misschien nog dicht tegen de shoegaze en dreampop aan, maar naarmate de plaat vordert wordt Alvvays steeds eigenzinniger en als je het mij vraagt ook steeds beter.
Het gitaarwerk wordt voller en veelzijdiger, de songstructuren ingewikkelder en zangeres Molly Rankin moet steeds beter haar best doen om de hoge noten te halen. Het levert dynamische songs op vol schoonheidsfoutjes maar ook vol magie. Natuurlijk zijn de songs met zoete melodieën heerlijk, maar wanneer Alvvays het de luisteraar net iets moeilijker maakt valt er nog veel meer te genieten.
Het debuut van Alvvays duurt maar net 30 minuten en bevat negen songs. Het zijn negen songs vol potentie. Het zijn songs die meerdere kanten op schieten en laten horen dat het met Alvvays alle kanten op kan. Dat is niet altijd een aanbeveling, maar in het geval van Alvvays zijn eigenlijk alle kanten goed.
Het schaart het debuut van de band wat mij betreft onder de memorabele debuten van 2014. Mijn enorme zwak voor dit soort muziek speelt hierbij vast een rol, al zouden muziekliefhebbers die dit soort muziek normaal gesproken links laten liggen ook wel eens verrast kunnen worden door deze prima plaat. Erwin Zijleman
