Op deze platen kiest Loudon Wainwright III over het algemeen niet voor de makkelijkste weg, waardoor de meeste van zijn platen niet de aandacht en waardering kregen die ze wel degelijk verdienden.
Dat gold twee jaar geleden ook voor het prachtige en indringende Older Than My Old Man Now, dat objectief beschouwd stukken beter was dan de platen van de jongere Wainwright telgen, maar aanzienlijk minder lof en aandacht wist te oogsten. Het zal zeer waarschijnlijk niet anders zijn voor de nieuwe plaat van Loudon Wainwright III; als ik goed heb geteld al weer zijn 26e studioplaat.
Haven’t Got The Blues (Yet) is gestoken in een hoes die de wenkbrauwen doet fronsen, maar wanneer de muziek uit de speakers komt, verstomt de kritiek snel. Zoals altijd weigert Loudon Wainwright III om zich in een hokje te laten duwen. Haven’t Got The Blues (Yet) opent met moddervette rock ’n roll vol blazers, maar in de tracks die volgen blijkt Loudon Wainwright III opnieuw de muzikale kameleon die hij inmiddels al meer dan 40 jaar is. Haven’t Got The Blues (Yet) schiet in 14 tracks van rock ’n roll naar jazz, naar honky tonk, naar 30s nachtclubmuziek, naar polka, naar intieme folk, naar blues, naar country en naar pop, al moet gezegd worden dat de betrekkelijk ingetogen folksongs dit keer verreweg in de meerderheid zijn.
De muziek van Loudon Wainwright III schiet niet alleen in muzikaal opzicht alle kanten op, maar is ook in emotioneel opzicht een roller coaster. Loudon Wainwright brengt op Haven’t Got The Blues (Yet) een fraai en bijzonder emotioneel eerbetoon aan zijn overleden ex-vrouw Kate McGarrigle (de moeder van Martha en Rufus), maar kan ook de lolbroek uithangen, waardoor je je af en toe afvraagt of je Loudon nu serieus moet nemen of niet.
Haven’t Got The Blues (Yet) springt hierdoor zowel in muzikaal als in tekstueel opzicht heen en weer tussen lichtvoetig en humoristisch en serieus en zwaar op de hand. Persoonlijk kan ik de humoristische uitstapjes van Loudon Wainwright III best waarderen, maar ik hoor de man toch het liefst in ingetogen songs vol emotie en doorleving en als het even kan in combinatie met vrouwenstemmen; een rol die op Haven’t Got The Blues (Yet) wordt ingevuld door dochter Martha en de onvolprezen Aoife O’Donovan.
Zeker in de meer ingetogen songs weet Loudon Wainwright III weer diep te ontroeren met songs die nog altijd hoorbaar beïnvloedt zijn door een jonge Bob Dylan. Het zijn deze songs die het makkelijkst overtuigen, maar uiteindelijk valt ook de rest wel op zijn plaats. Een traan werkt immers het best in combinatie met een lach en ook daarvoor ben je bij Loudon Wainwright III nog steeds aan het juiste adres.
Met wat meer consistente platen zou Loudon het zichzelf waarschijnlijk een stuk makkelijker maken, maar het zou zijn platen ook een stuk minder charmant en bijzonder maken. Ook Haven’t Got The Blues (Yet) moeten we maar weer gewoon nemen zoals hij is. Daar is niets mis mee, want ook de 26e van de oude meester is weer een prima plaat. Erwin Zijleman
