Magnolia van The Pineapple Thief zie ik hier en daar opduiken in jaarlijstjes. Ik geef toe dat het vooral obscure jaarlijstjes zijn, maar een jaarlijstje is een jaarlijstje. Nu heb ik de plaat zelf al een aantal weken of misschien zelfs wel een aantal maanden in huis, maar het was er nog niet van gekomen om er naar te luisteren, waarbij het etiket progrock op de cover vast een rol van betekenis heeft gespeeld.
Progrock is voor mij vooral een jeugdliefde (of jeugdzonde) en als ik er naar moet luisteren beperk ik me bij voorkeur tot de gevestigde namen uit het verre verleden, waardoor Magnolia tot dusver buiten de boot viel.
Dat is om meerdere redenen onterecht. Magnolia is om te beginnen een verrassend sterke plaat die absoluut aandacht verdient en is hiernaast een plaat die niet zo gek veel met progrock te maken heeft, althans niet met de progrock uit het genoemde verre verleden. Op Magnolia zal je tevergeefs zoeken naar songs van vele minuten, naar een aaneenschakeling van onnavolgbare tempowisselingen of naar ellenlange solo’s vol spierballenvertoon.
Op Magnolia maakt The Pineapple Thief voornamelijk redelijk toegankelijke popmuziek met hier en daar een stevige rockimpuls. Het is muziek die hier en daar doet denken aan die van collega Britse bands als Muse en Radiohead of zelfs Coldplay in haar jonge jaren. Het is muziek die vaak sfeervol en ingetogen begint, maar vervolgens incidenteel wordt voorzien van stevige riffs of veel vaker van betoverend mooie intermezzo’s.
Het is de muziek waarmee de genoemde andere Britse bands wereldberoemd zijn geworden en The Pineapple Thief verdient niet anders. Alle songs op Magnolia zijn even aantrekkelijk een aanstekelijk, maar wat zitten ze allemaal ook knap in elkaar.
The Pineapple Thief heeft een rijk verleden in de progrock. Dat hoor je niet direct terug in de songstructuren, die allemaal zijn voorzien van een kop, een staart en betoverend mooie melodieën, maar je hoort het wel wanneer je wat beter naar de muziek van The Pineapple Thief luistert en alle subtiele details naar de oppervlakte tovert. In deze details hoor je wel degelijk invloeden uit de progrock, maar het zijn wel invloeden die zijn meegegaan met de tijd.
Het knappe van Magnolia is dat de twee uitersten, aan de ene kant aardse toegankelijke popsongs en aan de andere kant zweverige invloeden uit de progrock, steeds meer samenvloeien wanneer je de plaat vaker hoort, waardoor The Pineapple Thief met een steeds specialer of zelfs unieker geluid op de proppen komt.
Omdat Magnolia nog steeds in het hokje progrock wordt gepropt, dreigt de plaat tussen wal en schip te belanden. De progrock liefhebber vindt het teveel pop en rock, terwijl de liefhebber van pop en rock bang is voor teveel prog. Magnolia is de perfecte synthese van beiden en is een plaat die inderdaad jaarlijstjeswaardig is, zoals een enkeling inmiddels al heeft geconcludeerd. Zet alle voordelen en verwachtingen overboord en geniet. Ik weet bijna zeker dat Magnolia van The Pineapple Thief niet tegen zal vallen. Erwin Zijleman
cd 
2 LP's