Platen van Diana Krall liet ik altijd links liggen, maar sinds de Canadese jazzzangeres is getrouwd met Elvis Costello probeer ik het iedere keer toch even, je weet het immers maar nooit. Het was tot dusver zeker geen garantie voor succes, maar iets meer dan twee jaar geleden was het dan toch opeens raak. Het met songs uit de jaren 30 en 40 gevulde Glad Rag Doll bleek een geweldige plaat, die ook in rootskringen warm werd onthaald.
Dat was natuurlijk mede de verdienste van topproducer T Bone Burnett en geweldige muzikanten als Marc Ribot, Jay Bellerose, Bryan Sutton en natuurlijk Elvis Costello zelf, maar ook Diana Krall zelf droeg met geweldige en wat meer doorleefde vocalen nadrukkelijk bij aan de kwaliteit van Glad Rag Doll.
Het leverde me ook nog een persoonlijk succesje op, want de recensie van de zo geslaagde plaat van Diana Krall trok opvallend veel lezers en staat nog altijd in de top 10 van de meest gelezen recensies op mijn BLOG.
De opvolger van Glad Rag Doll zou eigenlijk al in de herfst van 2014 verschijnen, maar een vanwege een longontsteking moest Diana Krall haar tour cancelen en werd ook het album uitgesteld. Op de cover van Wallflower heeft Diana Krall haar gewaagde outfit van Glad Rag Doll verruild voor een leren jack en kijkt ze wat boos in de camera. Ook in muzikaal opzicht is Wallflower een totaal andere plaat dan Glad Rag Doll.
Diana Krall vertolkt dit keer songs van recentere datum en kiest bovendien voor een zwaar georkestreerd geluid met vooral piano en heel veel strijkers. Het past prachtig bij haar geweldige stem, maar persoonlijk prefereer ik toch het meer rootsy en veel rauwere geluid van Glad Rag Doll. Ik ging er daarom van uit dat ik heel snel klaar zou zijn met Wallflower, maar de plaat heeft op het juiste moment en in de juiste setting toch wel wat.
Diana Krall heeft dit keer zoals gezegd gekozen voor songs van recentere datum, waaronder de nodige klassiekers. Nu valt het niet mee om nog wat toe te voegen aan klassiekers als California Dreaming, Desperado, Alone Again, Sorry Seems To Be The Hardest Word, I’m Not In Love, Wallflower (vertolkt met de ontdekking van 2014, Blake Mills) en Don’t Dream It’s Over, maar Diana Krall slaagt er zo af en toe in. Dit doet ze door de songs op uiterst sobere en vaak bijna lome wijze te vertolken.
De bijna klassiek aandoende productie van David Foster, die zijn kast vol heeft staan met Grammy’s, is niet echt mijn ding, maar het is fraai hoe de stemmige klanken compleet in dienst staan van de geweldige zang van Diana Krall. Er zijn niet veel zangeressen die mooier zingen dan de Canadese jazzzangeres.
Zo goed als Glad Rag Doll is Wallflower zeker niet, maar na enige gewenning bevat de pure popplaat die Diana Krall dit keer heeft gemaakt toch wel wat memorabele vertolkingen van grote songs en is de zang werkelijk oorstrelend.
Volgende keer liever weer een wat meer rootsy geluid, zoals in het op deze plaat wat uit de toon vallende Operator (That’s Not The Way It Feels) of liever nog zoals op Glad Rag Doll, maar als tussendoortje kan dit net, bijvoorbeeld aan het eind van een drukke dag. Dat Diana Krall veel en veel beter kan en moet zal echter duidelijk zijn. Erwin Zijleman
cd 
LP