Screaming Females is een trio uit New Brunswick, New Jersey, dat in 2006 werd opgericht. Het debuut van de uit twee mannen en één vrouw bestaande band vermengde op haar in 2007 verschenen debuut What If Someone Is Watching Their T.V.? invloeden van twee andere roemruchte trio’s: Dinosaur Jr. en Sleater-Kinney. Het was een mooi gekozen moment voor een eerbetoon aan deze twee roemruchte bands. Sleater-Kinney leek in 2005 met The Woods haar zwanenzang te hebben afgeleverd, terwijl Dinosaur Jr. op dat moment al een tijd geen platen meer had uitgebracht en er al een tijdje werd gewacht op een comeback plaat.
Het debuut van Screaming Females deed echter niet veel en als ik eerlijk ben moet ik toegeven dat ik alle platen van de band tot dusver heb gemist. Heel erg is dat overigens niet. De platen die Screaming Females de afgelopen acht jaar uitbracht klonken bij vlagen lekker, maar waren ook wel wat wisselvallig. Pas op in het 2012 verschenen Ugly (overigens geproduceerd door niemand minder dan Steve Albini) hoor ik een band die tot grootse dingen in staat moet worden geacht en pas op het onlangs verschenen Rose Mountain hoor ik deze dingen ook.
Rose Mountain had ik een half jaar geleden nog kunnen omschrijven als een perfect alternatief voor Sleater-Kinney, maar nu het trio uit Olympia, Washington, zich sinds het begin van dit jaar weer onder de levenden bevindt, bestaat daar geen behoefte meer aan.
Het is alleen maar goed nieuws, want Rose Mountain is veel te goed om alleen maar te dienen als surrogaat voor iets dat er niet meer is. Op Rose Mountain maakt Screaming Females de stekelige rocksongs die we ook van Sleater-Kinney gewend zijn, maar het zijn stekelige rocksongs met een eigen gezicht. De muziek van Sleater-Kinney klinkt absoluut door op de nieuwe plaat van Screaming Females, maar het is slechts één van vele invloeden (die verder variëren van Dinosaur Jr. tot de Pixies of zelfs Blondie).
Frontvrouw van de band is Marissa Paternoster, die niet alleen de vocalen voor haar rekening neemt, maar ook verantwoordelijk is voor het gitaarwerk. Het is veelzijdig gitaarwerk dat varieert van puntige en vlijmscherpe hooks tot gitaarmuren die zo uit de metal lijken weggelopen.
De diversiteit van het gitaarwerk hoor je ook terug in de rest van de muziek van Screaming Females. De band geeft vaak flink gas, maar kiest minstens even vaak voor songs die zich in een veel lager tempo voortslepen. Met name in deze tracks hoor je dat Marissa Paternoster een uitstekende zangeres is, die een stuk minder gejaagd klinkt dan de zangeressen van Sleater-Kinney (wat overigens bij Sleater-Kinney nadrukkelijk bijdraagt aan de kwaliteit van de songs).
Rose Mountain bevat bovendien een groot aantal prima songs en het zijn songs die een stuk veelzijdiger zijn dan die op de punk voorganger Ugly. Het zijn songs die door de stevige gitaarriffs behoorlijk overweldigend kunnen zijn, maar op hetzelfde moment klinken ze als perfecte popliedjes.
Het levert een plaat op die al weken behoorlijk verslavend blijkt en de prima comeback-plaat van Sleater-Kinney keer op keer uit de cd-speler weet te houden. Beluistering is vanwege het verslavende karakter van Rose Mountain op eigen risico, want als de geweldige songs op deze plaat eenmaal in je kop zitten komen ze er echt niet meer uit. Met geen mogelijkheid. Erwin Zijleman
LP