Laat ik eerlijk zijn, ik was zeker niet direct overtuigd van de kwaliteiten van JD McPherson. Let The Good Times Roll klinkt met zijn mix van rock ’n roll, rockabilly en soul bij eerste beluistering wel erg retro en bovendien lijkt diepgang over het algemeen ver te zoeken op de tweede plaat van de Amerikaanse muzikant. Let The Good Times Roll draait vooral om aanstekelijke popliedjes, die zo lijken weggelopen uit vervlogen tijden en die geen van allen zouden misstaan in de serie Happy Days. Fun, fun, fun, of is er toch meer? De muziek van JD McPherson bestaat uit gelijke delen Eddie Cochran en The Stray Cats, maar deze wordt vervolgens voorzien van een flinke soulinjectie. Die soulinjectie komt in eerste instantie vooral uit de rauwe en soulvolle stem van JD McPherson, die meer dan eens aan Sam Cooke doet denken; een compliment dat maar weinig soulzangers verdienen. Ook in muzikaal opzicht is Let The Good Times Roll echter een spannendere plaat dan de eerste oppervlakkige beluistering deed vermoeden.
JD McPherson verrijkt zijn op 50s rock ’n roll en rockabilly gebaseerde muziek met flink wat invloeden uit de soulmuziek uit de 60s en vroege 70s en is ook niet bang voor uitstapjes richting andere genres, waaronder een geslaagde visite aan de Wall of sound van Phil Spector, flink wat rauwe en doorleefde blues injecties en zelfs invloeden uit de country. Het doet allemaal wel wat denken aan de muziek waarmee Nick Waterhouse een paar jaar geleden wist te verrassen, maar de muziek van JD McPherson vind ik toch origineler en uiteindelijk ook echter en puurder.
Let The Good Times Roll is een plaat die hoorbaar met veel liefde, passie en energie is gemaakt. Met name het gitaarwerk op de plaat is meer dan eens prachtig, maar ook de zo uit de 50s weggelopen ritmesectie, het uptempo pianospel en de subtiele accenten van bijvoorbeeld orgeltjes die worden ingezet wanneer JD McPherson af en toe gas terug neemt, geven de muziek van de Amerikaan veel diepgang en avontuur.
Let The Good Times Roll klinkt misschien op het eerste gehoor als tamelijk makkelijk gemaakte retro, maar wanneer je wat beter naar de plaat luistert hoor je al snel dat JD McPherson een geheel eigen draai heeft gegeven aan de invloeden uit het verre verleden. Hij weet bovendien in vocaal opzicht zo te overtuigen dat de kritische noot al snel verdwijnt als sneeuw voor de zon.
Let The Good Times Roll is dan een heerlijke plaat vol tijdloze popmuziek. Het is bovendien een plaat die makkelijk vermaakt, maar ook lang groeit. Steeds weer hoor je nieuwe dingen op de tweede plaat van JD McPherson, steeds weer weten zijn songs te groeien en steeds weer neemt het respect voor de muziek van de Amerikaan toe. Erg leuke plaat. Erg goede plaat ook. Erwin Zijleman
cd 
LP