FFS is de, zeker op papier, zeer interessante samenwerking tussen de bands Franz Ferdinand en Sparks. De eerste band stond al weer meer dan 10 jaar geleden aan de basis van de postpunk revival, terwijl de tweede band al sinds de vroege jaren 70 garant staat voor een uniek en bijzonder eigenzinnig eigen geluid.
Het is een geluid dat ik overigens vaak aan me voorbij heb laten gaan, want van de meer dan 20 platen die Sparks inmiddels heeft gemaakt heb ik er maar drie of vier in huis en heb ik alleen Kimono My House (1974) en Lil’ Beethoven (2002) met enige regelmaat beluisterd. Ook van Franz Ferdinand ben ik overigens geen overdreven groot fan, mede omdat ik de postpunk klassiekers uit de late jaren 70 en vroege jaren 80 veel beter ken dan de platen van de Schotse band.
Nu is er dus FFS en op basis van de eerste recensies van het titelloze debuut van de gelegenheidsband kon ik me geen hele goede voorstelling maken van de muziek van de band. Toen ik de plaat eenmaal had beluisterd vond ik het echter niet zo heel moeilijk om de muziek van FFS te omschrijven, want de samenwerking tussen Franz Ferdinand en Sparks klinkt over het algemeen als een flinke hoeveelheid Sparks aangevuld met een vleugje Franz Ferdinand.
Net als de muziek van Sparks klinkt de muziek van FFS theatraal en soms over the top, maar net als Sparks is ook FFS in staat om te verrassen met behoorlijk onweerstaanbare popliedjes. Franz Ferdinand heeft deze popliedjes vervolgens wat gestroomlijnd en voorzien van een meer eigentijds geluid.
In de meeste songs domineren wat mij betreft de invloeden van Sparks en moet Franz Ferdinand genoegen nemen met een bescheiden rol. Zowel de bijzondere vocalen als het zeer aanwezige pianospel doen onmiddellijk denken aan de muziek die Ron en Russell Mael in de jaren 70 maakten, waarbij velen waarschijnlijk direct zullen denken aan hitsingle This Town Ain’t Big Enough For The Both Of Us. Zo groots of pompeus klinkt FFS niet, maar dat Ron en Russell Mael hun stempel drukken op de muziek van de gelegenheidsformatie is zeker.
Naar de bijdrage van Franz Ferdinand moest ik zeker in het begin wel wat zoeken, maar zeker wanneer je de plaat wat aandachtiger beluisterd, hoor je dat de rol van de Schotse band een belangrijke rol is geweest.
Waar Sparks de grens tussen kunst en kitsch of de grens tussen groots en pompeus niet altijd even goed in het zicht had, houdt Franz Ferdinand de broers Mael zo goed als dat kan met beide benen op de grond en zorgt het op deze grond voor een solide basis. Waar FFS op het eerste gehoor klinkt als 99% Sparks, neemt het aandeel Franz Ferdinand bij herhaalde beluistering toe en draagt dit aandeel substantieel bij aan de kwaliteit van het debuut van FFS.
Het is een debuut dat mij inmiddels uitstekend bevalt. De songs van de gelegenheidsband liggen erg lekker in het gehoor en dringen zichzelf na enige gewenning steeds nadrukkelijker op, maar het zijn ook songs die overlopen van avontuur. Franz Ferdinand en met name Sparks draaien al heel lang mee, maar op deze gezamenlijke plaat klinkt alles even fris en urgent. Dat ik deze plaat nog vaak ga beluisteren is zeker. Erwin Zijleman
cd (Deluxe Edition) 
2 LP's