De Rotterdamse band The Bullfight maakte de afgelopen 11 jaar drie platen, waarvan er zeker twee een diepe indruk wisten te maken. Zowel One Was A Snake uit 2006 en Stranger Than The Night uit 2010 heb ik de hemel in geprezen en daar sta ik nog steeds voor de volle 100% achter.
Toch durf ik nu ook te beweren dat de nieuwe plaat van de band, het vorige week verschenen La Chasse, nog een aantal klassen beter is dan zijn al niet misselijke voorgangers.
La Chasse ligt deels in het verlengde van de uitstekende voorganger Stranger Than The Night, maar heeft een wat constanter niveau en kent bovendien hogere pieken.
Stranger Than The Night vergeleek ik ruim twee jaar geleden met het werk van onder andere Nick Cave, Tom Waits en Tindersticks en verder achtte ik The Bullfight in staat om op zeer verdienstelijke wijze invulling te geven aan een soundtrack van een David Lynch film. Het zijn vergelijkingen en beweringen die ook op gaan voor La Chasse, al vind ik de vergelijking met het werk van Nick Cave en Tindersticks dit keer het meest overtuigend.
Hier blijft het overigens niet bij, want The Bullfight verwerkt ook dit keer op knappe en eigenzinnige wijze invloeden uit de folk in haar muziek en raakt bovendien meerdere malen aan de bezwerende woestijnmuziek van Calexico. Een vleugje Lloyd Cole & The Commotions maakt het af.
The Bullfight beschikt op La Chasse over een aantal bijzondere sterke wapens. Direct in het oor springend is de bijzondere zang van Nick Verhoeven. Op het eerste gehoor is het zang die wat zwaar is aangezet (heel af en toe vond ik het bij eerste beluistering op het randje), maar na enige gewenning geeft de bijzondere en wat mij betreft ook mooie zang van Nick Verhoeven The Bullfight een geheel eigen geluid.
Hetzelfde geldt voor de instrumentatie van de plaat, die voor een belangrijk deel in handen is van Thomas van der Vliet. Het is een sfeervolle, bijzondere, maar ook buitengewoon trefzekere instrumentatie, die alle kanten op schiet en de songs van The Bullfight steeds voorziet van een uniek klankentapijt.
Het is een instrumentatie die varieert van uiterst ingetogen tot lekker vol, waarbij The Bullfight net zo makkelijk refereert aan Middeleeuwse folk als aan de muziek die een op hol geslagen versie van Nick Cave’s The Bad Seeds kan maken of muziek die zo lijkt weggelopen uit de woestijn rond Tucson, Arizona (denk aan Calexico en Giant Sand, maar ook zeker aan OP8; een gelegenheidsband die in 1997 met Slush een wereldplaat maakte).
Hiermee zijn we er nog niet, want de songs die The Bullfight op La Chasse uit de hoge hoed tovert, zitten zonder uitzondering knap in elkaar en zijn bovendien stuk voor stuk mooi, overtuigend en zeer beeldend. Het zijn ook nog eens soms die bijzondere verhalen vertellen, zodat The Bullfight ook in tekstueel inzicht indruk maakt. Het geluid op La Chasse is stemmig en donker, maar er is dit keer ook zeker ruimte voor zonnestralen, waardoor de plaat net wat minder zwaar op de maag ligt dan zijn voorganger.
Hiermee ben ik er nog altijd niet, want ook het fraaie vioolspel op de plaat en de prachtige bijdragen van een tweetal achtergrondzangeressen (Linda Kreuzen en Daisy Coole) dragen absoluut bij aan het hoge niveau van La Chasse. Het zijn overigens accenten die niet alleen bedoeld zijn ter versiering, maar die er ook voor zorgen dat de overige ingrediënten van de muziek van The Bullfight worden versterkt.
Een jaar geleden was de toekomst van The Bullfight naar verluid zeer onzeker, maar met La Chasse heeft de band zich op indrukwekkende wijze hersteld. La Chasse behoort tot het beste dat de Nederlandse popmuziek momenteel te bieden heeft, maar kan ook buiten de landsgrenzen de concurrentie met speels gemak aan. La Chasse is een plaat om te koesteren. Ik doe dit inmiddels een aantal weken en dit verdient absoluut navolging. Erwin Zijleman
cd 
LP