Rachel Sermanni ken ik nog van haar al weer bijna drie jaar oude debuut Under Mountains.
Op dit debuut verwerkte de Schotse singer-songwriter invloeden uit de Britse folk in prachtige, vooral uiterst ingetogen, popliedjes. Deze mooie en ingetogen popliedjes zijn ook te vinden op Tied To The Moon, maar Rachel Sermanni heeft de afgelopen jaren ook gewerkt aan een duidelijk eigen geluid, dat uiteindelijk vorm kreeg in een afgelegen Canadees appartement.
Het is een rauwer, donkerder en vooral ook grilliger geluid, waarin de akoestische instrumenten van Under Mountains zijn vervangen door stevige elektrische gitaarlijnen en bezwerende orgels en synths.
Tied To The Moon is in deze tracks meer psychedelisch dan folky en opvallend duister en bezwerend. Het is een geluid dat me wel bevalt, al verlang je na een paar minuten duisternis ook wel naar de zo mooie en heldere folksongs van het debuut van Rachel Sermanni.
De Schotse singer-songwriter heeft hierin voorzien, want Tied To The Moon bevat ook een aantal songs die niet hadden misstaan op haar debuut. Het zijn uitersten die de nieuwe plaat van Rachel Sermanni voorzien van veel dynamiek, avontuur en kracht.
Tied To The Moon is een stuk minder eenvormig dan het nog altijd prima debuut en is bovendien eigenzinniger. Rachel Sermanni kleurde op haar debuut nog vooral binnen de lijntjes van de Britse folk, maar durft nu haar vleugels uit te slaan op een plaat die op een duidelijk hoger niveau ligt dan dit debuut en zich vrij makkelijk weet te onderscheiden van de platen van haar soortgenoten.
De bezwerende kracht van Tied To The Moon komt overigens het best tot zijn recht wanneer je de plaat met de koptelefoon beluistert en vrijwel iedere subtiele noot aan komt. Prachtige plaat van een groot talent. Erwin Zijleman
