Kacey Musgraves behoort in de Verenigde Staten inmiddels een aantal jaren tot de jonge en zeer succesvolle countryzangeressen. Het is een categorie die in Nederland, zeker onder de liefhebbers van Amerikaanse rootsmuziek, op weinig steun hoeft te rekenen. Dat is meestal terecht, maar soms wel eens jammer. In het geval van Kacey Musgraves is het heel jammer.De vorige plaat van de Texaanse zangeres, Same Trailer Different Park, besprak ik uiteindelijk als ‘guilty pleasure’, maar het was veel meer dan dat. Same Trailer Different Park was een prima plaat van een singer-songwriter die hard werkte aan een eigen geluid en het was een eigen geluid dat naar veel meer smaakte.
De nieuwe plaat van Kacey Musgraves, Pageant Material, zal in de Verenigde Staten ongetwijfeld in grote aantallen over de toonbank gaan, maar wat mij betreft verdient de plaat ook in Nederland aandacht, ook van muziekliefhebbers die hun dagelijkse portie country bij voorkeur op alternatieve wijze bereid zien.
Op Pageant Material kiest Kacey Musgraves op het eerste gehoor voor radiovriendelijke popliedjes, maar in tegenstelling tot bijvoorbeeld Taylor Swift, is ze de countrymuziek trouw gebleven. Sterker nog, op haar nieuwe plaat heeft Kacey Musgraves de country alleen maar steviger omarmd en gaat ze op fraaie wijze aan de haal met invloeden uit het verleden. 'You can take me out of the country, but you can't take the country of out me' zingt Kacey Musgraves in Dime Store Cowgirl en zo is het maar net.
Pageant Material is een heerlijk lichtvoetige plaat vol lome en dromerige popliedjes, die stuk voor stuk zijn voorzien van een flinke dosis country. Het is de country waar ze in de Verenigde Staten gek op zijn, maar het is ook country die niet tegen de haren van de liefhebbers van traditionele Amerikaanse rootsmuziek hoeft in te strijken.
Kacey Musgraves schreef de meeste songs op haar nieuwe plaat samen met producers Shane McAnally en Luke Laird, maar ook Brandi Clark, die de stap van de contemporary country naar de alternatieve country inmiddels heeft gemaakt, staat Kacey Musgraves bij op haar nieuwe plaat.
Het is een plaat die, zeker in de wat minder gepolijste songs, raakt aan de muziek van door mij zeer gewaardeerde zangeressen als Gretchen Wilson en Miranda Lambert, maar ook als Kacey Musgraves kiest voor radiovriendelijke songs met een acceptabele dosis pop, blijft Pageant Material vrij makkelijk aan de goede kant van de streep.
Kacey Musgraves wordt in Nederland over het algemeen in de hoek van de countrypop geduwd, maar Pageant Material is meer country dan pop. En meer alt-country dan country. Het is (alt-)country die alleen maar een glimlach op je gezicht kan toveren; zeker wanneer de zon zo nadrukkelijk schijnt als op het moment.
Dankzij het enorme succes van Same Trailer Different Park in de Verenigde Staten zat er ongetwijfeld flink wat druk op de nieuwe plaat van de Texaanse, maar hier is niets van te merken. Pageant Material is een ontspannen en eerste klas feelgood plaat, maar het is ook een plaat die veel knapper in elkaar steekt dan je op het eerste gehoor zult vermoeden.
Zo is de redelijk sobere instrumentatie zeer smaakvol en zit deze bovendien vol verrassingen, bijvoorbeeld wanneer de strijkers aan mogen zwellen of wanneer de muziek een aantal decennia terug gaat in de tijd.
Ook in vocaal opzicht weet Pageant Material zeer makkelijk te overtuigen. Kacey Musgraves beschikt over een hele aangename stem en het is een stem die gemaakt is voor countrymuziek. Het is ook een stem die veel emotie in de songs weet te leggen en dat is gezien de leeftijd van Kacey Musgraves (26) knap.
Same Trailer Different Park koesterde ik uiteindelijk als een ‘guilty pleasure’ maar de nieuwe plaat van Kacey Musgraves durf ik best openlijk te omarmen. Ik sta hier niet alleen in, want als zelfs Pitchfork een 8.0 durft te geven weet je dat Kacey Musgraves een prestatie van formaat heeft geleverd.
De laatste twijfelaars worden hopelijk definitief over de streep getrokken wanneer in de laatste track ook nog eens levende legende Willie Nelson opduikt. Het is een fraai slotakkoord van een plaat die op indrukwekkende wijze een brug slaat van de Nashville country en countrypop naar de meer eigenzinnige Amerikaanse rootsmuziek. Voor mij één van de aangenaamste (roots)verrassingen die 2015 tot dusver heeft opgeleverd. Erwin Zijleman
