Ik ben kennelijk niet de enige, want voor zijn nieuwe (en vierde) plaat heeft de muzikant uit Dayton, Ohio, een crowdfunding campagne moeten starten. Het levert gelukkig wel een hele bijzondere plaat op.
Op The Fun Rises, The Fun Sets is Van Hunt redelijk ver verwijderd geraakt van het vooral op lekker in het gehoor liggende soul en R&B geschoeide geluid van zijn debuut en verrast hij met een broeierig en zweverig geluid dat invloeden uit de funk en de psychedelica heeft omarmd.
Het is een vrij ingetogen geluid dat zeker raakvlakken heeft met dat van onder andere D’Angelo en vooral Prince, maar het geluid van Van Hunt is spacier en een stuk experimenteler.
The Fun Rises, The Fun Sets is, zeker bij eerste beluistering, een lastig te doorgronden plaat, maar het is ook een plaat die zich op een of andere manier nadrukkelijk opdringt. De broeierige klanken gooien volop lijntjes uit naar het verleden, maar The Fun Rises, The Fun Sets staat ook met minstens één been in het heden. Een aantal songs citeert nadrukkelijk uit het werk van een band als Parliament of refereert naar oude soul, maar Van Hunt vernieuwt op zijn nieuwe plaat ook nadrukkelijk met muziek die zich lastig in een hokje laat duwen.
Het levert een broeierig, dampende en veelzijdige soulplaat op die aandacht vraagt, maar ook veel terug geeft. Van Hunt zou met een wat conventioneler geluid waarschijnlijk makkelijker het hoofd boven water houden, maar het siert hem dat hij het experiment durft op te zoeken. The Fun Rises, The Fun Sets is hierdoor vooral geschikt voor de liefhebbers, maar voor deze liefhebbers valt er verrassend veel te genieten. Meer dan op de laatste platen van Prince als je het mij vraagt. Erwin Zijleman
