De Australische band Tame Impala maakte tot dusver twee, in brede kring bejubelde, platen vol met psychedelica die zo leek weggelopen uit de jaren 60. De nieuwe plaat van de band wordt veel kritischer ontvangen dan zijn twee voorgangers, want Tame Impala kiest op Currents voor een duidelijk ander geluid.
Kevin Parker, de man achter Tame Impala, deed dit keer geen beroep op (neo-) psychedelica producer Dave Fridmann, maar voorzag Currents zelf van een opvallend eigentijds geluid, dat naar verluid werd gekleurd door een liefdesbreuk.
Op de nieuwe plaat van Tame Impala zijn de gitaren vrijwel volledig naar de achtergrond gedrongen en domineren de synths. Deze synths bepalen bovendien een geluid dat niet langer vooral wordt beïnvloed door psychedelica uit de jaren 60.
Dat hoor je direct in de bijna 8 minuten durende openingstrack, waarin Tame Impala de hippiescene uit de jaren 60 al heel snel verruilt voor de dansvloer in het heden en afwisselend flirt met Kraftwerk, Michael Jackson en Daft Punk. Het is voor een ieder die de vorige twee platen van de band heeft gekoesterd even wennen, maar geduld wordt uiteindelijk beloond.
Currents is een totaal andere plaat dan Innerspeaker en Lonerism, maar het is net als deze voorgangers een plaat die je weet mee te slepen. Dit keer eens niet uitsluitend naar psychedelica uit de late jaren 60, maar ook naar de softpop en disco uit de jaren 70 en vooral naar het heden.
Om van Currents te kunnen genieten moet je de vorige twee platen van de band los laten en bereid zijn om buiten de eigen comfort zone te treden. Hierna blijkt Currents al snel een fascinerende luistertrip vol verrassingen die net zo hypnotiserend blijkt als de psychedelica van de vorige platen.
Zo goed als Innerspeaker en Lonerism vind ik Currents nog niet, maar de nieuwe plaat van Tame Impala verdient absoluut een kans en begint bij mij na een weekje flink te groeien. Erwin Zijleman
cd (limited edition) 
2 LP's