Gelukkig wordt het me niet gevraagd, maar als ik de beste 10 platen van de jaren 80 zou moeten kiezen, weet ik zeker dat Rattlesnakes van Lloyd Cole & The Commotions deel uit maakt van deze top 10. Rattlesnakes uit 1984 is voor mij een plaat waarop werkelijk alles klopt. Het is een geweldige gitaarplaat met lekker in het gehoor liggende popliedjes, maar het zijn ook popliedjes vol diepgang en popliedjes die op dat moment anders klonken dan die van de concurrentie.
Rattlesnakes is nog altijd een graag geziene gast in mijn cd speler en het is bovendien een gast die nog net zo fris en eigentijds klinkt als 31 jaar geleden.
Met Lloyd Cole & The Commotions ging het na Rattlesnakes helaas snel mis. Easy Pieces, de tweede plaat van de band, verscheen een jaar na Rattlesnakes en werd (deels terecht) gekraakt door de critici. Ook met het in 1987 verschenen Mainstream konden Lloyd Cole en zijn Commotions geen potten breken, waarna het doek viel voor de band die drie jaar eerder nog zo veelbelovend had gedebuteerd. Lloyd Cole zou in 1990 beginnen aan een solocarrière die, ondanks een aantal uitstekende platen, tot dusver weinig succesvol is.
Collected Recordings, 1983-1989 bevat een belangrijk deel van het muzikale leven van Lloyd Cole & The Commotions. Van vroege demo’s tot laatste stuiptrekkingen en van de drie studioplaten die de band uitbracht tot livemateriaal. Op voorhand zou ik iedere lezer van deze BLOG geadviseerd hebben om deze, overigens niet overdreven prijzige, box te laten liggen en te kiezen voor een heruitgave van Rattlesnakes, maar toen ik er eenmaal in was gedoken heeft deze box me toch weten te grijpen.
De eerste schijf in de mooi uitgevoerde box is meteen de beste, want hierop vinden we een prachtig klinkende geremasterde versie van Rattlesnakes. Nu beluister ik Rattlesnakes zoals gezegd met grote regelmaat, dus voor mij was het geen verrassing hoe goed de plaat nog altijd is. De band uit Glasgow, die destijds in hetzelfde hokje werd geduwd als Prefab Sprout en Aztec Camera, schudt op Rattlesnakes de perfecte popliedjes uit de mouw.
Het zijn zonnig klinkende gitaarsongs, maar in tekstueel opzicht duiken soms donkere wolken op, wat zorgt voor een fraai contrast. Rattlesnakes werd prachtig geproduceerd door Paul Hardiman (die naast Rattlesnakes eigenlijk alleen Soul Mining van The The als belangrijk wapenfeit op zijn cv heeft staan), die onder andere fraaie strijkersarrangementen heeft toegevoegd aan de muziek van de band. Het was destijds zeker even wennen aan de bijzondere stem van Lloyd Cole en zijn literaire teksten, maar wat klinkt het na al die jaren geweldig.
Ik had verwacht dat na de eerste schijf het grote doorbijten zou beginnen, maar dat valt reuze mee. Het destijds ook door mij verguisde Easy Pieces is lang niet zo goed als Rattlesnakes, maar heeft zeker zijn momenten, zeker wanneer de synths buitenspel worden gezet. In tegenstelling tot Rattlesnakes is Easy Pieces niet 10 keer raak, maar er staan toch minstens 5 prima songs op.
Het nog meer verguisde Mainstream uit 1987 (ik heb de plaat destijds niet eens meer gekocht) bevalt me beter dan Easy Pieces. De plaat bevat een aantal songs die wat ‘over the top’ zijn, maar ook een aantal prachtige meer ingetogen songs. Mainstream is natuurlijk lang niet zo goed als Rattlesnakes, maar een slechte plaat is het zeker niet en een aantal songs had op Rattlesnakes niet misstaan.
Wat volgt zijn twee schijven met demo’s, outtakes, b-sides, rarities en een paar live-tracks. Hiertussen verrassend veel pareltjes, zeker wanneer het songs uit de Rattlesnakes periode betreft. Natuurlijk staan de songs niet voor niets op de bonus-discs, maar een aantal had niet misstaan op Rattlesnakes en dat zegt wat.
De DVD met met name tv-optredens vind ik persoonlijk niet zo boeiend; ik kijk liever in het fraai uitgevoerde boekje in deze box-set, maar voor een ander zijn de wat gedateerd aandoende beelden misschien wel relevant.
Al met al een aangename verrassing deze box met het muzikale leven van Lloyd Cole & The Commotions, want zeker het leven na Rattlesnakes had ik een stuk minder boeiend verwacht dan het daadwerkelijk was. En nu is het weer de hoogste tijd voor nieuw solowerk van de Schot want ook daar is de afgelopen jaren helemaal niets op aan te merken. Erwin Zijleman
