Het is al weer 20 jaar geleden dat het titelloze debuut van Ben Folds Five verscheen. Dit debuut en met name het twee jaar later verschenen Whatever And Ever Amen wisten me genadeloos te verleiden met even aanstekelijke als briljante piano popsongs, die herinnerden aan de hoogtijdagen van het genre. Sindsdien is het inmiddels behoorlijk omvangrijke oeuvre van Ben Folds behoorlijk grillig. Naast incidentele uitschieters als The Unauthorized Biography Of Reinhold Messner (1999), Rockin’ The Suburbs (2001) en Songs For Silverman (2005), bracht de Amerikaanse singer-songwriter helaas toch vooral platen uit die het ene oor in gingen en het andere oor uit gingen. Zeker niet allemaal slechte platen, maar memorabel waren ze wat mij betreft zeker niet.
Het onlangs verschenen So There is dat wel. So There is een uiterst ambitieuze plaat die bestaat uit twee delen. Op het eerste deel werkt Ben Folds samen met het uit Brooklyn afkomstige ensemble yMusic, terwijl op het tweede deel een volledig symfonieorkest aanschuift.
yMusic voorziet de pianopop van Ben Folds van een eigenzinnige klassieke impuls, waarin fraaie strijkers en blazers continu de aandacht opeisen en het experiment niet wordt geschuwd. Dat lijkt een bijzondere combinatie, maar het werkt perfect.
In muzikaal opzicht klinkt het allemaal geweldig, maar misschien nog wel opvallender is het feit dat Ben Folds er eindelijk weer eens in slaagt om songs te schrijven die onmiddellijk aanvoelen als klassiekers uit de geschiedenis van de popmuziek (een aantal ervan had niet misstaan op de rijk georkestreerde platen van The Beatles). Het zou een serie heerlijk toegankelijke popliedjes kunnen zijn, maar door het bijzondere muzikale jasje zijn het ook nog eens popliedjes die je op het puntje van je stoel houden.
De plaat sluit af met een uit 3 delen bestaand concert voor piano en orkest, waarbij Ben Folds zich laat begeleiden door The Nashville Symphony Orchestra. Het heeft weinig te maken met de popmuziek op het eerste deel van de plaat, maar het is het beluisteren zeker waard.
Al met al heeft Ben Folds eindelijk weer eens een hele goede plaat afgeleverd en het is er ook nog een die anders is dan al zijn voorgangers. Hopelijk trekt het unieke talent Ben Folds deze lijn door op zijn volgende platen. Erwin Zijleman
