Ik ben tot dusver zeer gecharmeerd van de platen van de Canadese zangeres Coeur de Pirate. Het alter ego van Béatrice Martin debuteerde in 2008 met een plaat die ik omschreef als ‘een Frans zuchtmeisje met scherpe nagels’, maar liet op haar twee volgende platen horen dat ze veel meer is dan een zangeres die verleidelijk in het Frans kan fluisteren.
Na het met rootsinvloeden verrijkte Blonde uit 2011 en het met bijzonder interessante en prachtig vertolkte covers gevulde Trauma (overigens een soundtrack bij een Canadese tv-serie) uit 2014, is Coeur de Pirate nu terug met Roses.
De eerste twee tracks op de plaat laten direct horen dat Béatrice Martin nog altijd veelzijdigheid als wapen inzet. Na het zwaar aangezette, behoorlijke donkere en Engelstalige Oceans Brawl volgt immers het zwoele, uiterst lichtvoetige en Franstalige Oublie-Moi. Op de rest van de plaat kruipen deze twee uitersten wel wat naar elkaar toe, maar het blijft zo dat de Engelstalige en Franstalige songs flink van elkaar verschillen qua sfeer en kleur.
Vergeleken met haar vorige platen is Coeur de Pirate op Roses wat opgeschoven in de richting van de (electro)pop, maar het is wel pop met inhoud. Dankzij de popinjectie maakte Roses in eerste instantie wat minder indruk dan zijn voorgangers en bleven bij mij met name de zoete Franse popliedjes hangen, maar Roses is een groeiplaat, die langzaam maar zeker meer diepgang en intensiteit laat horen.
Béatrice Martin is naar verluid een grote ster in Franstalig Canada en probeert nu een brug te slaan naar een Engelstalig publiek. Het lijkt me zeker geen kansloze missie, want Roses ligt voor het overgrote deel lekker in het gehoor en sluit aan op de hitgevoelige popmuziek van haar Amerikaanse soortgenoten. De liefhebbers van de in artistiek opzicht wat interessantere eerdere platen van Coeur de Pirate moeten wat geduld hebben, maar uiteindelijk valt het kwartje waarschijnlijk wel. Net als bij mij. Erwin Zijleman
cd 
cd, Deluxe LP