Nu het doek voor Pink Floyd definitief is gevallen, zijn we voor het uit duizenden herkenbare gitaarwerk van David Gilmour aangewezen op zijn solowerk. Rattle That Lock komt nog geen jaar na Pink Floyd’s zwanenzang The Endless River en sluit in de instrumentale openingstrack naadloos aan op deze plaat.
Die lijn had David Gilmour wat mij betreft eindeloos door kunnen trekken, want waar The Endless River voor velen nog altijd een goed alternatief is voor de zwaardere slaapmiddelen, vind ik het nog altijd een fascinerende en bij vlagen bloedstollend mooie plaat.
David Gilmour kiest op Rattle That Lock voor een veelzijdiger geluid, waarin volop ruimte is voor stemmige passages en zijn prachtige en melodieuze gitaarwerk, maar waarin ook ruimte is voor lekker in het gehoor liggende popsongs.
In de wat meer rechttoe rechtaan popsongs hoor ik het onderscheidende vermogen van David Gilmour niet zo goed, waardoor mijn voorkeur uitgaat naar de momenten waarop het hypnotiserende gitaarwerk domineert. Deze momenten zijn er gelukkig volop.
David Gilmour heeft voor Rattle That Lock flink wat gastmuzikanten opgetrommeld, maar het mooist zijn toch de songs waarin de instrumentatie sober wordt gehouden en de dromerige zang en David Gilmour en zijn breed uitwaaiende gitaarspel de boventoon voeren.
Ondanks het feit dat de zang en het gitaarspel van David Gilmour bijna onlosmakelijk zijn verbonden met de muziek van Pink Floyd, laat David Gilmour op Rattle That Lock horen dat er leven is na Pink Floyd.
De Britse muzikant doet dit door nieuwe invloeden toe te laten in zijn muziek en op hetzelfde moment zichzelf te blijven. Rattle That Lock laat horen dat David Gilmour nog steeds platen kan maken die in grote aantallen over de toonbank zullen gaan, maar het is ook een plaat die er in artistiek opzicht toe doet. Dat is verrassend en knap. Erwin Zijleman
