Trixie Whitley is de dochter van de veel te jong overleden Amerikaanse singer-songwriter Chris Whitley. Trixie was al op jonge leeftijd actief in de muziek en debuteerde in 2010 als lid van de band Black Dub, die verder bestond uit zwaargewichten Daniel Lanois, Brian Blade en Daryl Johnson.
Het debuut van Black Dub werd uitstekend ontvangen, maar persoonlijk vond ik het begin 2013 verschenen solodebuut van Trixie Whitley veel indrukwekkender.
Het door Thomas Bartlett (Doveman) geproduceerde Fourth Corner maakte met name in vocaal opzicht diepe indruk, maar was door de grote muzikale variëteit ook een plaat die je op je in moest laten werken.
Het geldt eigenlijk ook weer voor het onlangs verschenen Porta Bohemica. Trixie Whitley beschikt over een stem waarvan je alleen maar zielsveel kunt houden en vertolkt haar songs ook nog eens met hart en ziel, waardoor veel songs op de plaat je stevig bij de strot grijpen.
In muzikaal opzicht kiest de in Gent opgegroeide maar tegenwoordig vanuit New York opererende zangeres echter voor een minder consistent pad. Trixie Whitley houdt van soul en triphop, is niet vies van pure pop, heeft van haar vader de voorliefde voor aardedonkere blues songs geërfd, maar is ook niet bang voor uiterst ingetogen of zelfs bijna verstilde songs.
Het maakt van Porta Bohemica een bonte lappendeken met geweldige vocalen als rode draad. Zeker bij eerste beluistering maken niet alle tracks op de plaat evenveel indruk en hangt het af van de persoonlijke smaak welke tracks er uit springen.
Voor mij waren dat in eerste instantie de meer roots georiënteerde songs, maar inmiddels ben ik ook zeer gehecht aan de songs waarin Trixie Whitley geen geheim maakt van haar liefde voor triphop.
Wanneer je de plaat vaker hebt gehoord is de variëteit op Porta Bohemica veel minder storend en transformeert de plaat, net als zijn voorganger, tot een intrigerende muzikale reis met uiteindelijk vrijwel uitsluitend hoogtepunten. Wat een talent, wat een goede plaat. Erwin Zijleman
cd 
LP