The Agent Intellect van Protomartyr duikt momenteel op in flink wat Amerikaanse jaarlijstjes. De plaat van de band uit Detroit, Michigan, kon een maand of twee geleden ook in Nederland rekenen op zeer positieve recensies, maar in het enorme aanbod van dat moment is de plaat me volledig ontgaan, net zoals vorig jaar het eveneens bejubelde debuut van de band me nooit heeft bereikt.
Vreemd, want Protomartyr maakt muziek die ik normaal gesproken wel kan waarderen. The Agent Intellect krijgt over het algemeen het etiket post-punk opgeplakt, maar dat etiket vertelt maar een deel van het verhaal van de plaat.
De muziek van Protomartyr laat inderdaad flarden horen van de muziek die een band als Joy Division aan het eind van de jaren 70 maakte. Het is muziek met donkere bassen, stuwende ritmes, afwisselend melodieuze en gruizige gitaarlijnen en zang die zeker op het eerste gehoor wat deprimerend over komt.
Het is muziek die ook de afgelopen decennia in grote hoeveelheden is gemaakt, maar waar bands als Editors en White Lies de muziek uit het verleden vooral reproduceerden en populariseerden, geeft Protomartyr een eigen draai aan de invloeden uit het verleden en kiest het zeker niet voor het makkelijkste geluid.
Vergeleken met de meeste andere postpunk bands van het moment klinkt de muziek van Protomartyr een stuk rauwer en bovendien rammelt de muziek van de band uit Detroit wat meer. The Agent Intellect staat vaak wat dichter tegen de punk aan dan de muziek van de andere postpunk bands uit het heden en heeft bovendien het onvaste en tegendraadse wat de muziek van bijvoorbeeld een band als The Fall zo interessant maakte.
The Agent Intellect is een plaat die zijn geheimen hierdoor wat minder makkelijk prijs geeft dan de grootse muziek van de genoemde bands, maar uiteindelijk valt er heel veel te genieten op deze plaat, want wat zijn de songs goed en wat wordt er goed gemusiceerd.
Protomartyr maakt zeker geen muziek voor mensen die het leven deze dagen door een roze bril willen bekijken, maar een ieder die niet vies is van een flinke bak melancholie in deze donkere dagen is bij de Amerikaanse band aan het juiste adres. Prima plaat en veel beter en spannender dan al het andere dat dit jaar in dit genre is verschenen. Erwin Zijleman
