De Amerikaanse jaarlijstjes met de beste country platen bekijk ik altijd met interesse, maar ook met de nodige scepsis. In deze lijstjes domineert over het algemeen immers de aalgladde ‘contemporary country’ uit Nashville en dat is meestal niet de country waar ik gek op ben. Ik begon daarom zonder hele hoge verwachtingen aan de beluistering van Traveller van Chris Stapleton, die dit jaar het best lijkt te scoren in deze country lijstjes, maar ook het label ‘contemporary country’ krijgt opgeplakt.
Dat label moeten we maar heel snel vergeten, want Chris Stapleton heeft met Traveller een fantastische plaat gemaakt, die bij liefhebbers van alle soorten country in de smaak zal vallen.
Traveller is om meerdere redenen een geweldige plaat. Om te beginnen is Chris Stapleton een uitstekende zanger. Hij beschikt over een veelzijdige stem die zowel rauw als gloedvol kan klinken. Het is een stem die het goed doet in de tracks die worden gedomineerd door invloeden uit de country, maar ook in de bluesy of meer soulvolle tracks op de plaat maakt Chris Stapleton diepe indruk met zijn vocalen, die overigens fraai worden gecontrasteerd door een al even mooie vrouwenstem.
Ook de instrumentatie op Traveller is een stuk aansprekender dan die op de meeste countryplaten die het goed doen in de Verenigde Staten. De muzikanten op de plaat beperken zich zeker niet tot een gepolijst Nashville country geluid, maar zijn ook niet vies van lekker stevig rockende tracks, van tracks met vooral invloeden uit de blues en van uiterst ingetogen tracks die dwars door de ziel snijden.
Chris Stapleton schrijft tenslotte ook nog eens songs die je direct een goed gevoel geven, maar het zijn ook songs die je heel vaak wilt horen de komende tijd en die iets met je doen. Ik kan me goed voorstellen dat de aanstekelijke songs het goed doen op de Amerikaanse radiostations, maar het zijn ook songs vol ruwe emotie en passie en het zijn songs die opvallen door subtiele uitstapjes buiten de gebaande paden.
Traveller van Chris Stapleton is zo’n plaat die je bij eerste beluistering al jaren lijkt te kennen, maar het is ook een plaat die langzaam steeds dierbaarder wordt. Ik ben het voor de afwisseling eens volledig eens met de samenstellers van de Amerikaanse country jaarlijstjes (die bovendien, net als ik, zeer onder de indruk waren van de laatste platen van Kacey Musgraves en Ashley Monroe). Topplaat. Erwin Zijleman
