De tijd van de jaarlijstjes is weer aangebroken en inmiddels komen ze in grote hoeveelheden voorbij (die van de krenten uit de pop komt overigens pas over een week of twee a drie). Het heeft me weinig verrassingen opgeleverd, tot ik het jaarlijstje van Paste Magazine aanklikte. Op nummer 49 van de top 50 van Paste Magazine kwam ik immers Sprained Ankle van Julien Baker tegen.
Julien Baker is een singer-songwriter uit Memphis, Tennessee. Ze is pas 19 jaar oud, maar uit de wijze waarop ze vanaf het hoesje van haar debuut de wereld in staart blijkt direct dat ze het in het leven tot dusver niet voor niets heeft gekregen. Julien Baker worstelt met de liefde en worstelde met de drank en drugs die haar bijna het leven hebben gekost (ze had zelfs een bijna dood ervaring).
Voor haar debuut trok Julien Baker, die er inmiddels een wat gezondere levensstijl op na houdt, naar de studio van Matthew E. White in Richmond, Virginia, en wat is het een mooi en bijzonder debuut geworden.
Op Sprained Ankle vertrouwt Julien Baker volledig op haar stem, op haar akoestische en elektrische gitaren en aan het eind van de plaat op een piano. Hier en daar zijn wat lagen vocalen opgenomen of wordt het gitaargeluid voorzien van wat extra vervorming, maar over het algemeen is de muziek van Julien Banks puur en eerlijk.
Het gitaarspel is gevarieerd en doeltreffend, maar de meeste aandacht wordt getrokken door de vocalen van Julien Baker. Julien Baker heeft de afgelopen jaren nogal wat meegemaakt en dat hoor je en voel je.
Sprained Ankle is een sombere en donkere plaat vol indringende verhalen. Julien Baker vertelt deze verhalen soms met enige afstand, maar meer dan eens is de enorme pijn van de jonge Amerikaanse voelbaar in haar zang, waardoor Sprained Ankle enorm veel impact heeft.
De songs van Julien Baker zijn lang niet altijd even volwassen of bijzonder, maar door alle emotie en pijn die de Amerikaanse in haar muziek stopt, komt Sprained Ankle aan als een mokerslag. De eerste keer dat ik Sprained Ankle beluisterde had ik 33 minuten kippenvel en dit herhaalt zich iedere keer dat ik de plaat opnieuw beluister. Het wordt eerder erger dan minder.
Laten we hopen dat Julien Baker haar leven weer op de rails krijgt, want na Sprained Ankle wil ik nog veel meer platen van haar horen. Sprained Ankle schaar ik ondertussen onder de grote verassingen van 2015. Het doet bijna pijn om naar Julien Baker te luisteren, maar wat is het ook mooi. Om te janken zo mooi. Erwin Zijleman
