De afgelopen jaren haalde ik nog aardig wat over het hoofd geziene meesterwerken uit de jaarlijstjes van de 1001 muziektijdschriften en muziekwebsites, maar dit jaar valt de oogst wat tegen (al maakt de schoonheid van het debuut van Julien Baker heel veel zo niet alles goed). In de onderste regionen van een aantal Amerikaanse jaarlijstjes kwam ik Half Free van U.S. Girls tegen en dat is, zeker na enige gewenning, een plaat die ik niet had willen missen.
Achter U.S. Girls gaat de vanuit het Canadese Toronto opererende Meghan Remy uit schuil. Ze heeft al een aantal platen op haar naam staan en dat zijn platen die het etiket lo-fi opgeplakt hebben gekregen. Ook Half Free van U.S. Girls mag af en toe aangenaam rammelen, maar met lo-fi doe je deze plaat echt flink te kort.
U.S. Girls maakt op Half Free immers muziek die met geen mogelijkheid in een hokje is te duwen. Het is een plaat die haar inspiratie deels vindt in de 60s girlpop die zo fraai door Phil Spector werd geproduceerd, maar deze invloeden gaan hand in hand met invloeden uit de hiphop van nu (de plaat werd geproduceerd door de Canadese hiphop producer Onakabazien).
De combinatie van invloeden uit de 60s pop en eigentijdse hiphop wordt nog onnavolgbaarder door allerlei andere invloeden die U.S. Girls er bij sleept. Half Free bevat pure pop, gaat aan de haal met zwoele dub en reggae, maar is ook niet vies van rammelpop, heuse glamrock of donkere elektronische pop.
Zeker in de meer elektronisch ingekleurde songs licht de vergelijking met labelgenoot Grimes voor de hand, maar wanneer de elektronica achterwege wordt gelaten is die vergelijking direct onzinnig.
Half Free bevat 36 minuten muziek die nauwelijks houvast geeft. U.S. Girls schiet steeds weer andere kanten op en combineert hierbij geniale deuntjes met ongrijpbare passages. Bij fragmentarisch beluisteren is het een kakofonie van stijlen, bij aandachtige beluistering een steeds consistenter en steeds fraaier geheel. Bijzondere plaat. Erwin Zijleman
