Bruce Soord is tot dusver vooral bekend als voorman van de succesvolle prog-rock band The Pineapple Thief. Nu liet The Pineapple Thief op het vorig jaar verschenen Magnolia al horen dat het zeker geen 13 in een dozijn prog-rock band is en deze lijn trekt Bruce Soord door op zijn titelloze soloplaat.
The Pineapple Thief begaf zich op Magnolia nogal eens buiten de gebaande paden van de traditionele prog-rock en dat zijn paden waarop de soloplaat van Bruce Soord zich ook lang niet altijd beweegt.
Waar de laatste plaat van The Pineapple Thief zich direct als één geheel liet beluisteren, is de soloplaat van Bruce Soord een plaat die overloopt van ideeën en uitstapjes naar andere genres, waardoor de plaat, zeker bij eerste beluistering, wat fragmentarisch over komt.
De plaat opent met een prachtige intieme piano popsong waarvan ik er graag veel meer had gehoord, maar schiet vervolgens alle kanten op. Hierbij raakt de plaat meer dan eens aan de stemmige en melodieuze popmuziek die The Pineapple Thief vorig jaar liet horen, maar Bruce Soord flirt net zo makkelijk met funky popmuziek of toegankelijke rockmuziek en is ook niet bang voor een aan Calexico herinnerende track of tracks die juist toch weer teruggrijpen op de prog-rock waarmee zijn band ooit doorbrak.
Fragmentarisch of niet, Bruce Soord heeft een plaat gemaakt die kwaliteit ademt. Soord is een uitstekend zanger en heeft zich bovendien omringd met muzikanten die in vele genres uit de voeten kunnen. Hierbij vallen het fraaie toetsenwerk en de extra inzet van elektronica op, maar het mooist is toch het gitaarwerk, dat alle songs op de plaat bijzonder fraai inkleurt en er door de grote veelzijdigheid bovendien voor zorgt dat de soloplaat van Bruce Soord niet snel gaat vervelen.
Vergeleken met de platen van The Pineapple Thief kiest Bruce Soord op zijn soloplaat voor wat minder complexe songs, waardoor de plaat wat minder dwingt tot luisteren, maar persoonlijk vind ik dit geen bezwaar. Bruce Soord heeft een soloplaat gemaakt die winteravonden op fraaie en bijzondere aangename wijze inkleurt en uiteindelijk ook voldoende diepgang laat horen. Ik vind het mooi, zeker omdat deze plaat iedere keer een stukje beter lijkt te worden. Erwin Zijleman
