Precies zeven jaren zijn verstreken sinds de release van There Are No Goodbyes, dat lange tijd de zwanenzang van de cultband Sophia leek te worden. De band rond Robin Proper-Sheppard, die aan het begin van de jaren 90 twee bijzondere platen maakte met The God Machine, maar na de dood van een medebandlid in 1995 Sophia begon, maakte tussen 1996 en 2009 een zestal bijzondere prachtplaten met een uniek geluid.
Het is een geluid dat gelukkig ook weer is te horen op het vrijwel uit het niets verschenen As We Make Our Way (Unknown Harbours).
Ook op deze nieuwe plaat maakt Sophia weer muziek die niet gemaakt lijkt voor het aankomende jaargetijde. As We Make Our Way (Unknown Harbours) klinkt over het algemeen donker en stemmig of donker en dreigend.
Dat laatste is het geval wanneer Robin Proper-Sheppard incidenteel kiest voor een wat steviger aangezet rockgeluid, waarin invloeden uit de post-rock en post-punk domineren, maar Sophia maakt ook dit keer vooral muziek die als sadcore kan worden omschreven, al is het zeker geen 13 in een dozijn sadcore. Het is een wonderlijke mix die van de vorige platen van Sophia bijzondere platen maakte en ook de nieuwe plaat van de band is er weer een.
De plaat opent met klassiek aandoende pianoklanken, die vervolgens in de tweede track worden afgewisseld met ontsporende gitaren alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Hierna volgen vooral de sfeervolle en stemmige songs met een mix van akoestische instrumenten en elektrische gitaren zoals we die van Sophia kennen, maar ook voor een elektronische popsong draait de band rond Robin Proper-Sheppard haar hand niet om.
De meeste bands zou ik bij een dermate grote verscheidenheid beschuldigen van het van de hak op de tak springen, maar bij Sophia vallen de meeste uiteenlopende invloeden gemakkelijk op hun plaats.
As We Make Our Way (Unknown Harbours) is net als al zijn voorgangers een plaat vol donkere schoonheid. Sophia maakt op zich redelijk toegankelijke popsongs vol goede ideeën en hult ze vervolgens in donkere wolken, waardoor de impact enorm is. Het zijn wolken die je de ene keer mee terugvoeren naar de jaren 70, maar de andere keer aansluiten bij de dromerige maar ook donkere popmuziek uit de jaren 90.
Ik heb de afgelopen jaren niet veel aan Sophia gedacht of de platen van de band uit de kast getrokken, maar wat ben ik blij dat As We Make Our Way (Unknown Harbours) er is. Platen van Sophia blijken niet alleen vaten vol tegenstrijdigheden, maar ook vaten met een dubbele bodem waaronder heel veel moois is verstopt. Ook de nieuwe plaat van de band is er nu al een om te koesteren en dat gaat nog heel lang zo blijven. Zeven jaar als het moet. Erwin Zijleman
