De platen die de Pet Shop Boys tussen 1986 en 1993 maakten heb ik stuk voor stuk heel hoog zitten, maar sindsdien ben ik het Britse duo wat uit het oog verloren, tot ik ongeveer een half jaar geleden het al in 2013 verschenen Electric ontdekte. Op Electric bleken Chris Lowe en Neil Tennant er in geslaagd om hun zo herkenbare geluid uit de 80s en 90s het heden in te trekken.
Dit was deels de verdienste van de Amerikaanse producer Stuart Price (die eerder werkte met onder andere Madonna), die het vintage Pet Shop Boys geluid voorzag van flink wat invloeden uit de moderne elektronische dansmuziek.
Electric werd drie jaar geleden veel beter ontvangen dan alle andere platen die de Pet Shop Boys sinds hun gloriejaren maakten en het wekt dan ook geen verbazing dat de Amerikaanse producer ook achter de knoppen zat tijdens het opnemen van Super.
Super is in alle opzichten een logisch vervolg op Electric. In vrijwel alle songs hoor je flarden van het geluid waarmee Chris Lowe en Neil Tennant minstens een dozijn wereldhits wisten te scoren, maar Super klinkt ook fris en modern.
Het is een combinatie die verrassend goed werkt. De wat onderkoelde vocalen van Neil Tennant passen uitstekend bij het veelkleurige klankentapijt dat op Super domineert. Het is een klankentapijt dat stevig citeert uit de elektronische dansmuziek van de afgelopen jaren, maar meer dan in het verleden laten de Pet Shop Boys ook horen dat ze zijn beïnvloedt door de baanbrekende muziek van Kraftwerk en de aanstekelijke klanken van Giorgio Moroder uit de jaren 70.
Super staat vol met lekker in het gehoor liggende popsongs en songs voor de dansvloer, maar de nieuwe plaat van de Pet Shop Boys is ook een plaat die uitnodigt tot het ontleden van de uit vele lagen bestaande muziek.
Super is al met al een waardig opvolger van het zo goed ontvangen Electric, maar het is ook een plaat die aansluit op en niet al teveel onder doet voor de platen die het duo in een ver verleden maakte. Dat mag best een prestatie van formaat worden genoemd. Erwin Zijleman
