Angelina is een jonge Britse singer-songwriter die geboren en getogen is op het Britse eiland The Isle of Wight. Het is een eiland dat bij de muziekliefhebber vooral bekend zal zijn vanwege popfestival dat er in 1968, 1969 en 1970 werd georganiseerd (en dat de laatste jaren nieuw leven is ingeblazen).
Vooral de 1970 editie van het festival met onder andere Procol Harum, The Doors, The Who, Jimi Hendrix, Joan Baez, Sly & The Family Stone, Joni Mitchell, Emerson, Lake & Palmer en Leonard Cohen op de poster, heeft vrijwel dezelfde status als het fameuze Woodstock festival in de Verenigde Staten een jaar eerder.
Vagabond Saint neemt je deels mee terug naar de fameuze editie van het festival op het Britse Kanaaleiland (die de platenkast van de ouders van Angelina vast heeft gekleurd) en heeft ook absoluut een link met de Verenigde Staten. Bij beluistering van de plaat waan je je af en toe op het Woodstock festival, maar veel vaker verschijnen beelden uit het diepe Zuiden van de Verenigde Staten op het netvlies.
Angelina beschikt immers over een donkere en doorleefde stem, die gemaakt lijkt voor het vertolken van donkere blues op een veranda aan de oevers van de Mississippi. Invloeden uit de blues, soul, gospel en country uit deze regio spelen een belangrijke rol op Vagabond Saint, maar de plaat van Angelina is ook zeker beïnvloedt door Britse folk en 60s psychedelica.
Het levert een opvallend geluid op, dat aan de ene kant refereert naar muziek uit een ver verleden, maar aan de andere kant ook kan aansluiten bij de Britse soulzangeressen van dit moment.
Vagabond Saint is door de veelheid van invloeden en het achterwege laten van de polijstborstel een stuk interessanter dan de platen van de populaire Britse soulzangeressen van het moment, maar is na enige gewenning zeker even aangenaam.
Bij eerste beluistering van Vagabond Saint had ik vooral associaties met de platen van Karen Dalton en Jefferson Airplaine, maar via zwarte blueszangeressen van de Mississippi Delta sluipt de plaat van Angelina na verloop van tijd het heden in. Dit groeiproces maakt van Vagabond Saint een buitengewoon boeiende plaat.
Angelina heeft een plaat gemaakt met muziek die aan van alles en nog wat herinnert, maar op een of andere manier ook volkomen uniek klinkt. Het is een plaat die het moet doen met betrekkelijk weinig aandacht, maar wat mij betreft mogen de spotlights op deze Angelina worden gericht en mag Vagabond Saint worden geschaard onder de bijzondere debuten van 2016. Erwin Zijleman
