Op de platen van Childish Gambino wordt tot dusver het etiket rap geplakt en hoewel ik regelmatig mijn best doe met in brede kring geprezen rap platen, kan ik met dit genre nog steeds niet uit de voeten. Ik had "Awaken, My Love!" dus bijna terzijde geschoven, maar door alle heftige reacties die deze plaat oproept ben ik er toch naar gaan luisteren.
De nieuwe plaat van het alter ego van Donald Glover wordt momenteel zowel verguisd als bejubeld, waarbij de uitersten fanatiek worden opgezocht. De een krijgt er hoofdpijn van en vindt het echt helemaal niks, de ander vindt het van de eerste tot de laatste noot fantastisch en komt superlatieven tekort. Ik schaar mezelf inmiddels onder de laatste groep.
Op "Awaken, My Love!" heeft Childish Gambino de rap, in ieder geval tijdelijk, vaarwel gezegd en eert hij de funk. Het is de funk van Prince, het is de funk van Rick James, het is de funk van Sly & The Family Stone, maar het is vooral de psychedelische en zompige funk van bands als Funkadelic en Parliament; geesteskinderen van George Clinton, die in de vroege jaren 70 vanuit Detroit een ander gezicht gaf aan de funk.
Het levert een eclectische plaat op, die zeker in eerste instantie wat overweldigend overkomt. Zeker bij beluistering met de koptelefoon openbaart zich echter een fantastische luistertrip, die niet alleen rijkelijk citeert uit de funk, maar ook aansluit bij 70s soul (denk aan de meesterwerken van Marvin Gaye) en bovendien de invloeden uit het heden en met name uit de neo-soul niet vergeet (met af een toe een stiekem uitstapje richting de hiphop).
Het is een luistertrip die alle kanten op kan schieten. In een aantal tracks scheuren de gitaren en lijkt het er even op of Jimi Hendrix is opgestaan, in een aantal andere tracks zweeft de muziek juist alle kanten op en is er volop ruimte voor experiment, maar Childish Gambino is op "Awaken, My Love!" ook niet vies van aalgladde soul zoals die in de 80s werd gemaakt (Sexual Healing in het kwadraat).
Op het grootste deel van de plaat blijft Donald Glover echter aan de goede kant van de streep en is het genieten van een prachtig eerbetoon aan funkheld George Clinton, waarbij al die andere funkhelden meteen worden meegenomen en Prince waarschijnlijk zeer tevreden toekijkt, al zal hij er van balen dat hij deze plaat niet meer heeft kunnen maken.
"Awaken, My Love!" is door het van de hak op de tak springende karakter zeker niet geschikt voor iedereen, maar een ieder die zin heeft in een dampende porties 70s funk vol avontuur en passie, hoorde het dit jaar niet vaak beter dan op deze fascinerende plaat van Childish Gambino. Erwin Zijleman
