Voor iedereen die hem vorig jaar heeft gemist, is er nu een nieuwe kans, want de in 2015 op een Frans label verschenen en in Nederland helaas nauwelijks verkrijgbare plaat is nu verschenen op een Nederlands label. Fraai verpakt en ook nog eens voorzien van twee bonustracks die het album alleen maar mooier maken.
Het was even geleden dat ik de comeback van de band van Peter Milton Walsh had beluisterd, maar direct bij de eerste noten was ik weer in de ban van een plaat die sinds de oorspronkelijke release alleen maar aan kracht heeft gewonnen. Het is bovendien een plaat die prachtig past tussen de het afgelopen jaar verschenen platen die in het teken stonden van de dood (David Bowie, Nick Cave, Leonard Cohen), want ook de comeback plaat van The Apartments wordt getekend door de dood; net als bij Nick Cave het verlies van een kind.
Alles wat ik anderhalf jaar geleden opschreef over de plaat van The Apartments staat nog overeind en kan ik dus herhalen:
Peter Milton Walsh maakte aan het eind van de jaren 70 kort deel uit van de legendarische Australische band The Go-Betweens, maar uiteindelijk werkte het niet. "Walsh is night, we are day" zeiden de twee voormannen van The Go-Betweens er ooit eens over. Het is een uitspraak die wordt onderschreven door de zwaar onderschatte platen die Peter Milton Walsh tussen 1985 en 1997 met zijn band The Apartments zou maken. Stuk voor stuk aardedonkere platen, maar ook platen van een bijna onwerkelijke schoonheid, die inmiddels hadden moeten zijn uitgegroeid tot klassiekers.
Na een stilte van 18 jaar was Peter Milton Walsh in de zomer van 2015 terug met The Apartments en het leek wel of de tijd stil had gestaan. No Song, No Spell, No Madrigal borduurt voort op de vorige platen van de band, maar legt de lat nog net een stukje hoger.
De muziek van The Apartments werd in het vorige leven van de band vooral vergeleken met de muziek van onder andere American Music Club, Leonard Cohen, Spain en Tindersticks. Het is nog steeds relevant vergelijkingsmateriaal, maar als ik slechts één naam zou mogen noemen, zou ik kiezen voor de muziek van de Schotse band The Blue Nile. Net als The Blue Nile maakt The Apartments immers muziek die het daglicht maar nauwelijks kan verdragen en van een bijna onwerkelijke schoonheid is.
De stemmige, maar bij vlagen ook zwaar georkestreerde, klanken op No Song, No Spell, No Madrigal lijken gemaakt voor lange, donkere en bij voorkeur regenachtige avonden (de sneeuw van de cover is misschien nog wel beter, maar dat is in Nederland te schaars) en doen het vooral goed wanneer melancholie het even wint van de roze bril.
Een ieder die de vorige platen van The Apartments kent weet dat Peter Milton Walsh songs schrijft die diep onder de huid kunnen kruipen en ook de songs op No Song, No Spell, No Madrigal slagen hier, mede door de extra emotionele lading, weer moeiteloos in. Deels vanwege de werkelijk prachtige instrumentatie, deels vanwege de indringende en emotievolle zang van de Australiër.
De niet meer verwachte comeback van The Apartments verscheen eerst op een klein Frans label en nu op een al even bescheiden Nederlands label, maar verdient wereldwijd erkenning. The Apartments hadden al een aantal prachtplaten op hun naam staan, maar No Song, No Spell, No Madrigal is nog mooier en indrukwekkender. Verplichte kost voor de jaarlijstjes in 2015, maar wat mij betreft komt de plaat in 2016 gewoon nog een keer terug in deze lijstjes. Erwin Zijleman
No Song, No Spell, No Madrigal van The Apartments ligt nu in de betere platenzaken en online muziekwinkels, maar de beste deal krijg je bij het label Brandy Alexander Recordings. Stuur hiervoor een mailtje naar info@brandyalexander.nl.
