In tegenstelling tot de eerder dit jaar overleden Prince schaar ik George Michael zeker niet onder mijn 80's helden, al heeft hij wel twee platen op zijn naam staan die horen bij het beste dat in dit decennium (dat voor het gemak maar even eindigt in 1990) is gemaakt.
George Michael dook in 1981, samen met Andrew Ridgeley, op in het Britse duo Wham!. De twee leken op het eerste gezicht marionetten van de muziekindustrie, die uitsluitend op basis van hun uiterlijk waren geselecteerd, maar naarmate de carrière van Wham! vorderde begon ik George Michael toch te verdenken van enig muzikaal talent (iets waar ik zijn collega Andrew Ridgeley nooit op heb kunnen betrappen).
Zeker in de songs waarin ruimte was voor net wat meer vocaal vuurwerk, liet de Brit met Griekse wortels horen dat hij een uitstekend zanger was, wat hij op indrukwekkende wijze bevestigde met de solo single A Different Corner, die feitelijk het einde van Wham! aankondigde.
Toen Wham! in 1986 ten onder ging aan een overdosis gillende tienermeisjes, begon George Michael aan een solocarrière, die een jaar later zijn debuut Faith opleverde. Faith verscheen in een periode waarin bij de kassa van de betere platenzaak nog een inquisitie op een goede muzieksmaak werd uitgevoerd, maar desondanks liet ik mij verleiden om Faith aan te schaffen (waarschijnlijk heb ik de LP wel laten verzegelen omdat hij voor een niet bestaand nichtje van 10 was, maar dit terzijde). Faith liep tegen veel vooroordelen aan, maar in het studentenhuis waar ik woonde werd de plaat omarmd.
George Michael had de schijn destijds volop tegen. Enerzijds vanwege zijn muzikale verleden, maar hiernaast ook zeker vanwege zijn uiterlijk dat werd gedomineerd door een keurig geföhnde coup en een teint die minstens een handvol tinten te bruin was. Faith bleek echter een geweldige plaat en het is een plaat die al na al die jaren nog steeds fris en urgent klinkt.
Waar George Michael binnen Wham! was gebonden aan het idioom van de kauwgomballenpop, kon hij op zijn eerste plaat volop experimenteren. Op Faith ging George Michael onder andere aan de haal met perfecte pop, met hitsige Prince achtige funk en met jazzy tracks waarin we pas echt goed hoorden hoe mooi zijn stem eigenlijk was.
Met het in 1990 verschenen Listen Without Prejudice, Vol. 1 maakte George Michael zijn tweede prachtplaat. Listen Without Prejudice, Vol. 1 was een stuk meer ingetogen en een stuk persoonlijker dan zijn voorganger, waardoor het commerciële succes wat tegenviel, maar in ieder geval een deel van de muziekliefhebbers zonder vooroordelen over de streep werd getrokken.
Een volgend wapenfeit was de bijdrage van George Michael aan het Freddie Mercury tribuut concert in 1992, waar George Michael als enige het bereik van de overleden Queen voorman wist te benaderen. Het is voor mij ook direct het laatste echt interessante wapenfeit van George Michael.
Na Listen Without Prejudice, Vol. 1 voerde George Michael lange tijd strijd met zijn platenmaatschappij, waardoor hij pas in 1996 en vervolgens pas weer in 2004 een nieuwe plaat uit zou brengen. Older (1996) had misschien nog zijn momenten, maar Patience (2004) wist mij helemaal niet meer te raken.
De afgelopen jaren was George Michael vooral in het nieuws met schandalen en problemen met zijn gezondheid. De laatste zijn hem op de veel te jonge leeftijd van 53 jaar helaas fataal geworden.
Het aantal echt interessante platen van de Brit is met twee natuurlijk zeer beperkt, maar het zijn wel twee belangrijke platen en het zijn bovendien platen die er na al die jaren nog toe doen. Ik zet ze nog maar eens op vandaag in plaats van dat vreselijke Last Christmas, dat opeens een hele donkere ondertoon heeft. Erwin Zijleman