Op deze plaat werkte de Spaanse (of is het Catalaanse?) singer-songwriter samen met de van The Arcade Fire bekende Howard Bilerman en eerde ze nadrukkelijk de goed gevulde platenkast van haar ouders.
In deze platenkast domineerden de Amerikaanse folk- en countryrock uit de jaren 70 en het waren dan ook deze genres die het geluid op Dear Great Canyon bepaalden, al voegde Joana Serrat ook wel wat modernere invloeden toe aan haar sfeervolle muziek, waaronder een snufje elektronica.
Op het vorig jaar verschenen Cross The Verge werkte Joana Serrat wederom samen met Howard Bilerman en schoof ze verder op richting de Amerikaanse rootsmuziek met een stemmig geluid waarin de pedal steel floreerde en waarmee de jonge singer-songwriter nog wat meer indruk maakte.
Op het deze week verschenen Dripping Springs kiest Joana Serrat nog wat nadrukkelijker voor de Amerikaanse rootsmuziek uit de jaren 70 in het algemeen en de countryrock uit deze periode in het bijzonder. Voor haar nieuwe plaat toog de singer-songwriter uit Barcelona naar Dripping Springs, Texas, waar ze samenwerkte met de eigenzinnige rootsmuzikant Israel Nash en geluidsman Ted Young, die met de groten der aarde werkte. Samen met flink wat muzikanten uit de band van Israel Nash werd vervolgens een plaat opgenomen en ik vind het een fascinerende plaat.
Israel Nash drukt nadrukkelijk zijn stempel op de instrumentatie op de plaat en betovert met heerlijke zweverige klanken vol echo’s uit het verleden. De Amerikaanse muzikant claimt hierbij flink wat ruimte en schuwt de lange jams vol prachtig gitaarwerk niet. Het tempo ligt laag, waardoor Dripping Springs over het algemeen loom en dromerig kinkt.
Het is een geluid vol invloeden uit de hoogtijdagen van de Amerikaanse countryrock, maar zeker wanneer het tempo laag ligt en Israel Nash en zijn band alle tijd nemen voor het inkleuren van de songs van Joana Serrat doet Dripping Springs ook flink denken aan Mazzy Star in haar meest dromerige en psychedelische momenten.
Persoonlijk hou ik wel van het lome en zompige geluid dat Israel Nash heeft gekozen voor de nieuwe plaat van Joana Serrat, al gaat het, zeker op het eerste gehoor, wel wat ten koste van de songs op de plaat. Zeker bij eerste beluistering vond ik Dripping Springs vooral klinken als een plaat van Israel Nash met een gastrol voor Joana Serrat in plaat van andersom, maar hoe vaker je Dripping Springs beluistert, hoe groter de rol van de Spaanse singer-songwriter wordt.
Ook op haar nieuwe plaat zingt Joana Serrat weer prachtig en verleidt ze met heerlijk zwoele vocalen met een licht Spaanse tongval. Het zijn vocalen die soms verzuipen in het bijzondere geluid dat Israel Nash heeft gecreëerd, maar op een of andere manier maakt dit de zang op de plaat alleen maar mooier wanneer Joana Serrat de spotlights kiest.
Ik kan me voorstellen dat liefhebbers van de intieme popliedjes van Joana Serrat het grootse geluid op Dripping Springs wat overweldigend vinden, maar uiteindelijk pakt het wat mij betreft prachtig uit en heeft Joanna Serrat wederom een prachtplaat afgeleverd die de herfstavonden op beeldende wijze inkleurt. Erwin Zijleman