Ik heb geen enkele plaat van de Amerikaanse singer-songwriter in huis en ken geen van de songs die op Spotify haar bekendste songs worden genoemd.
Het was voor mij reden om toch maar eens te gaan luisteren naar haar nieuwe plaat The Lonely, The Lonesome & The Gone, die ik eerder deze week op de mat vond.
Het is maar goed dat ik dit gedaan heb, want The Lonely, The Lonesome & The Gone is een verrassend sterke rootsplaat en het is bovendien een rootsplaat die niets te maken heeft met de Nashville countrypop waarmee ik Lee Ann Womack tot voor kort associeerde.
Lee Ann Womack woonde weliswaar het grootste deel van haar inmiddels twintig jaar durende carrière in Nashville, maar is geboren en getogen in Texas en dat hoor je. Het is Houston, Texas, opgenomen The Lonely, The Lonesome & The Gone bevat de kwalitatief hoogstaande songs die je van een singer-songwriter uit Nashville mag verwachten, maar kleurt gelukkig ook regelmatig buiten de Nashville lijntjes met muziek vol invloeden uit onder andere de Texaanse rootsrock.
Dat de songs op The Lonely, The Lonesome & The Gone van hoog niveau zijn is overigens niet alleen de verdienste van Lee Ann Womack, want de helft van de plaat bestaat uit covers van songs van anderen, maar ook haar eigen songs mogen er zijn.
The Lonely, The Lonesome & The Gone is knap geproduceerd door de gelouterde Frank Liddell, overigens ook de echtgenoot van Lee Ann Womack, die de plaat heeft voorzien van een verzorgd en warmbloedig geluid. Het is een geluid dat meestal vooral invloeden uit de country verwerkt, maar Lee Ann Womack kan op haar nieuwe plaat ook uit de voeten met onder andere folk, blues, rootsrock en soul.
In muzikaal opzicht klinkt het allemaal erg aangenaam, zeker wanneer de gitaristen op de plaat mogen excelleren met veelkleurig, soms heerlijk zweverig maar soms ook prachtig scheurend gitaarwerk, maar The Lonely, The Lonesome & The Gone maakt op mij vooral in vocaal opzicht indruk.
Lee Ann Womack heeft een flinke carrière in de countrymuziek achter de rug en dat hoor je. Haar stem doet het uitstekend in songs waarin invloeden uit de country domineren, maar Lee Ann Womack kan in vocaal opzicht veel meer. Wanneer haar songs wat meer rocken en een rauw randje vereisen is dat er ook en wanneer Lee Ann Womack een soulvolle strot open moet trekken doet ze dit op indrukwekkende wijze.
The Lonely, The Lonesome & The Gone bestrijkt binnen de Amerikaanse rootsmuziek een breed palet, maar maakt het de luisteraar nergens heel moeilijk. De songs van de Texaanse singer-songwriter liggen lekker in het gehoor en houden zich aan de conventies van de genres die Lee Ann Womack op The Lonely, The Lonesome & The Gone bestrijkt. De nieuwe plaat van Lee Ann Womack is daarom niet heel spannend, maar ademt continu kwaliteit.
In muzikaal opzicht klinkt het allemaal erg lekker, waarna de krachtige vocalen van de gelouterde singer-songwriter Lee Ann Womack de rest doen. Op voorhand leek The Lonely, The Lonesome & The Gone me geen interessante plaat, maar het is er wel degelijk een, zeker voor de liefhebbers van Amerikaanse rootsmuziek in de breedste zin van het woord. Erwin Zijleman