De band uit het Canadese Montreal maakt op haar derde plaat muziek die is voorzien van het stempel Americana, maar het is Americana die is verrijkt met de verrassing en de verbazing die je van een band uit Montreal mag verwachten.
Op Queens Of The Breakers domineren invloeden uit de folk en de rock, maar het is zeker geen alledaagse folkrock waar The Barr Brothers mee op de proppen komen. Het geluid van de band is aan de basis ingetogen, maar heeft een vol en wat mysterieus klinkende onderlaag, waarin onder andere de harp veelvuldig wordt gebruikt (harpiste Sarah Page woonde in hetzelfde huizenblok als de broers en had met haar spel door de muren heen zoveel invloed op de oefensessies van de broers dat ze haar vroegen voor de band).
Zeker wanneer de onderlaag de aandacht opeist, vult Queens Of The Breakers op fraaie wijze de ruimte en doet de muziek van de Canadese band wel wat denken aan die van uiteenlopende bands als Calexico, The Low Anthem, The Lone Bellow en The Lumineers, maar het is allemaal vergelijkingsmateriaal dat maar ten dele relevant is.
In de eerste twee tracks op de plaat maken The Barr Brothers flink wat indruk met mooie intieme folksongs die op fascinerende wijze zijn ingekleurd en een brug slaan naar de indie-pop die in Montreal zo prominent op de agenda staat.
De openingstrack op de plaat is voorzien van een bijzonder en soms tegendraads ritme, prachtige gitaarloopjes en uithalen, onderkoelde zang en een op bijzondere wijze bespeelde harp en krijgt vervolgens ook nog eens gezelschap van de expressieve zang van de meiden van Lucius. Het levert een track op die behoort tot de betere die ik dit jaar heb gehoord.
Op de rest van de plaat blijven The Barr Brothers dicht in de buurt van het niveau van de openingstrack en worden invloeden uit de Americana in het algemeen en de folk in het bijzonder vooral gecombineerd met atmosferische klankentapijten vol mysterie. Door de dromerige sfeer hebben veel tracks op Queens Of The Breakers ook iets psychedelisch (en zelfs een vleugje Pink Floyd), wat het bij mij altijd goed doet wanneer de blaadjes van de bomen vallen.
Door het volle geluid dwingt de muziek van The Barr Brothers tot luisteren, maar de band uit Montreal kan ook meerdere andere kanten op. In een uiterst ingetogen folksong doet de band wel wat denken aan Simon & Garfunkel, Cat Stevens of zelfs Fleetwood Mac, maar wanneer in de volgende track funky gitaren en een bluesy mondharmonica worden ingezet zijn de jaren 60 en 80 weer verruild voor de spannende indie-scene van Montreal, zeker als de band een track later opeens dicht tegen stadgenoten The Arcade Fire aan schuurt.
Persoonlijk vind ik de muziek van The Barr Brothers het mooist wanneer de band kiest voor dromerige klanken waarin allerlei genres aan elkaar worden gesmeed en gelukkig is dat in de meeste tracks op Queens Of The Breakers het geval.
Omdat er zoveel gebeurt op de derde plaat van de Canadese band hoor je steeds weer nieuwe dingen en groeit het niveau van de plaat. Een aantal luisterbeurten verder is de muziek van The Barr Brothers me zo dierbaar dat ik de plaat alvast heb opgeschreven voor mijn jaarlijstje, maar ik heb het idee dat de rek er nog lang niet uit is.
In een tijd waarin veel van de avontuurlijke rockbands van weleer zijn gekomen met een redelijk conventionele of zelfs gezapige plaat, kiezen The Barr Brothers nadrukkelijk voor het avontuurlijke pad. Het levert een fascinerende plaat op die je zomaar van je sokken kan blazen. Ik ben in ieder geval volledig overtuigd van de kwaliteiten van deze band. Erwin Zijleman