De eerste helft van 2019 zit er op en dus is het tijd om terug te kijken, al is het maar omdat het aantal nieuwe releases deze weken zeer bescheiden is. De komende weken kijk ik terug op de 19 albums die mij de afgelopen 7 maanden het meest opvielen. Niet noodzakelijkerwijs de beste albums van 2019 (die balans wordt aan het eind van het jaar opgemaakt), maar wel albums die wat mij betreft nog eens aandacht verdienen en die ik persoonlijk het meest heb beluisterd de laatste maanden. In alfabetische volgorde, want ook de rangorde komt pas later dit jaar. Ik kijk niet alleen maar terug, dus let op de nieuwe albums die af en toe ook voorbij komen. Erwin Zijleman
Als vijfde is Bruce Springsteen aan de beurt. The Boss behoeft geen nadere toelichting, maar hoe goed waren zijn laatste albums nu echt. Deze is veel beter. Rijk georkestreerde songs vol weemoed vertellen het verhaal van het Amerika dat er niet meer is.
Een nieuw Springsteen album is lang niet altijd een garantie op succes, maar op Western Stars verkeert de Amerikaanse muzikant in een grootse vorm en levert hij zijn beste album in vele, vele jaren af
Na een aantal matige albums was ik er zeker niet gerust op, maar na vele malen beluisteren durf ik wel te beweren dat Bruce Springsteen eindelijk weer eens een groots album heeft afgeleverd. Western Stars wisselt fraai ingetogen momenten af met zwaar georkestreerde passages, maar alles op het nieuwe album draagt bij aan de schoonheid en de verbeeldingskracht van de songs die Springsteen heeft geschreven. Western Stars zit vol echo’s uit het rijke oeuvre van Bruce Springsteen, maar laat toch ook een nieuw geluid horen. Het is het geluid van een muzikant die dit jaar 70 wordt, maar nog lang niet versleten is. Of Western Stars uiteindelijk een Springsteen klassieker wordt laat zich lastig voorspellen, maar dat het zijn beste album is in heel veel jaren is voor mij zeker.
Als groot Springsteen fan ben ik natuurlijk blij met ieder album dat de Amerikaanse muzikant uitbrengt, maar zeker achteraf bezien moet ik toegeven dat er de afgelopen 15 jaar niet zo heel veel te genieten viel. Magic (2007), Working On A Dream (2009), Wrecking Ball (2012) en High Hopes (2014) hadden zeker hun momenten, maar Springsteen klassiekers zijn het wat mij betreft niet.
Voor een echte Springsteen klassieker moeten we misschien wel terug naar het geweldige The Rising, waarmee Springsteen na een lange creatieve dip terugkeerde uit de puinhopen van 9/11 (het op zijn eigen manier geweldige We Shall Overcome: The Seeger Sessions laat ik altijd buiten beschouwing).
Een groot aantal jaren zonder klassieker zijn overigens niet vreemd in de carrière van Springsteen, want hoeveel echt memorabele albums zaten er tussen Tunnel Of Love uit 1987 en The Rising uit 2002? Niet een wat mij betreft. Het is bijzonder, want op het podium heeft Springsteen een geweldige track record. De tour die volgde op Human Touch en Lucky Town was niet geweldig, maar verder heeft The Boss live maar zelden teleurgesteld.
Genoeg teruggekeken nu, want gisteren lag het langverwachte nieuwe album van Bruce Springsteen in de winkel. Western Stars werd voorafgegaan door de zonnige en aanstekelijke single Hello Sunshine, die volgens Springsteen was geïnspireerd door Californische pop en filmscores uit de jaren 60 en 70. Die invloeden keren terug op de rest van het album dat duidelijk anders klinkt dan de laatste paar albums van de muzikant uit New Jersey.
Western Stars is een positief maar ook melancholisch en nostalgisch album dat de schoonheid en kracht, maar ook de onderkant van de Amerikaanse samenleving bezingt (en dat zonder al te veel verwijzingen naar de man die momenteel aan het roer staat in de VS).
Het is deels een behoorlijk ingetogen album dat het moet doen zonder de grootse klanken van de E Street Band. Veel songs op het album openen betrekkelijk sober en worden langzaam maar zeker verder ingekleurd. Al met al duiken er flink wat muzikanten op, onder wie Jon Brion, Springsteen pianist van het eerste uur David Sancious en pedal steel virtuoos Greg Leisz.
Hiernaast heeft Springsteen een flink orkest ingehuurd, die de klanken op Western Stars met grote regelmaat rijkelijk versieren met blazers en strijkers. Het klinkt allemaal bijzonder fraai, maar het is ook functioneel. Zeker de meer ingetogen passages leunen zwaar op de vocalen van Springsteen, die verrassend goed bij stem is. Wanneer Western Stars wat voller en meer georkestreerd klinkt, is Western Stars een beeldend album dat het weidse Amerikaanse landschap fraai uittekent.
De albums die Springsteen de afgelopen 15 jaar maakte hadden zoals gezegd hun momenten, maar hielden de aandacht niet continu vast. Western Stars doet dit wel. Springsteen heeft een serie sterke songs geschreven en het zijn songs die op een of andere manier een eenheid vormen.
Het is een eenheid vol mooie verhalen maar ook vol referenties naar het oude werk van Springsteen. In de meest ingetogen momenten hoor je een vleugje Nebraska, maar het is een vleugje Nebraska met een laagje chroom. Bij beluistering van Western Stars heb ik de meeste associaties met Tunnel Of Love uit 1987 en The Rising uit 2002. Tunnel Of Love werd getekend door het stranden van het eerste huwelijk van Springsteen, The Rising door de aanslagen van 11 september 2001 en beide albums stonden in het teken van de wederopstanding.
Het zijn albums die ik hoog heb zitten; Tunnel Of Love is zelfs mijn favoriete Springsteen album. Western Stars zou hier zomaar eens bij in de buurt kunnen komen. De strijkers zwellen hier en daar misschien net iets te weldadig aan, maar het past allemaal prachtig bij de songs die vertellen over een Amerika dat er al lang niet meer is of misschien nog bestaat als je goed kijkt. Springsteen imponeerde de afgelopen 15 jaar met enige regelmaat op het podium, maar liet het op zijn albums grotendeels afweten. Western Stars is wat dat betreft een glorieuze comeback. Erwin Zijleman
Na een aantal matige albums was ik er zeker niet gerust op, maar na vele malen beluisteren durf ik wel te beweren dat Bruce Springsteen eindelijk weer eens een groots album heeft afgeleverd. Western Stars wisselt fraai ingetogen momenten af met zwaar georkestreerde passages, maar alles op het nieuwe album draagt bij aan de schoonheid en de verbeeldingskracht van de songs die Springsteen heeft geschreven. Western Stars zit vol echo’s uit het rijke oeuvre van Bruce Springsteen, maar laat toch ook een nieuw geluid horen. Het is het geluid van een muzikant die dit jaar 70 wordt, maar nog lang niet versleten is. Of Western Stars uiteindelijk een Springsteen klassieker wordt laat zich lastig voorspellen, maar dat het zijn beste album is in heel veel jaren is voor mij zeker.
Voor een echte Springsteen klassieker moeten we misschien wel terug naar het geweldige The Rising, waarmee Springsteen na een lange creatieve dip terugkeerde uit de puinhopen van 9/11 (het op zijn eigen manier geweldige We Shall Overcome: The Seeger Sessions laat ik altijd buiten beschouwing).
Een groot aantal jaren zonder klassieker zijn overigens niet vreemd in de carrière van Springsteen, want hoeveel echt memorabele albums zaten er tussen Tunnel Of Love uit 1987 en The Rising uit 2002? Niet een wat mij betreft. Het is bijzonder, want op het podium heeft Springsteen een geweldige track record. De tour die volgde op Human Touch en Lucky Town was niet geweldig, maar verder heeft The Boss live maar zelden teleurgesteld.
Genoeg teruggekeken nu, want gisteren lag het langverwachte nieuwe album van Bruce Springsteen in de winkel. Western Stars werd voorafgegaan door de zonnige en aanstekelijke single Hello Sunshine, die volgens Springsteen was geïnspireerd door Californische pop en filmscores uit de jaren 60 en 70. Die invloeden keren terug op de rest van het album dat duidelijk anders klinkt dan de laatste paar albums van de muzikant uit New Jersey.
Western Stars is een positief maar ook melancholisch en nostalgisch album dat de schoonheid en kracht, maar ook de onderkant van de Amerikaanse samenleving bezingt (en dat zonder al te veel verwijzingen naar de man die momenteel aan het roer staat in de VS).
Het is deels een behoorlijk ingetogen album dat het moet doen zonder de grootse klanken van de E Street Band. Veel songs op het album openen betrekkelijk sober en worden langzaam maar zeker verder ingekleurd. Al met al duiken er flink wat muzikanten op, onder wie Jon Brion, Springsteen pianist van het eerste uur David Sancious en pedal steel virtuoos Greg Leisz.
Hiernaast heeft Springsteen een flink orkest ingehuurd, die de klanken op Western Stars met grote regelmaat rijkelijk versieren met blazers en strijkers. Het klinkt allemaal bijzonder fraai, maar het is ook functioneel. Zeker de meer ingetogen passages leunen zwaar op de vocalen van Springsteen, die verrassend goed bij stem is. Wanneer Western Stars wat voller en meer georkestreerd klinkt, is Western Stars een beeldend album dat het weidse Amerikaanse landschap fraai uittekent.
De albums die Springsteen de afgelopen 15 jaar maakte hadden zoals gezegd hun momenten, maar hielden de aandacht niet continu vast. Western Stars doet dit wel. Springsteen heeft een serie sterke songs geschreven en het zijn songs die op een of andere manier een eenheid vormen.
Het is een eenheid vol mooie verhalen maar ook vol referenties naar het oude werk van Springsteen. In de meest ingetogen momenten hoor je een vleugje Nebraska, maar het is een vleugje Nebraska met een laagje chroom. Bij beluistering van Western Stars heb ik de meeste associaties met Tunnel Of Love uit 1987 en The Rising uit 2002. Tunnel Of Love werd getekend door het stranden van het eerste huwelijk van Springsteen, The Rising door de aanslagen van 11 september 2001 en beide albums stonden in het teken van de wederopstanding.
Het zijn albums die ik hoog heb zitten; Tunnel Of Love is zelfs mijn favoriete Springsteen album. Western Stars zou hier zomaar eens bij in de buurt kunnen komen. De strijkers zwellen hier en daar misschien net iets te weldadig aan, maar het past allemaal prachtig bij de songs die vertellen over een Amerika dat er al lang niet meer is of misschien nog bestaat als je goed kijkt. Springsteen imponeerde de afgelopen 15 jaar met enige regelmaat op het podium, maar liet het op zijn albums grotendeels afweten. Western Stars is wat dat betreft een glorieuze comeback. Erwin Zijleman