Louise Verneuil is tot dusver vooral bekend als het lief van Arctic Monkeys voorman Alex Turner, maar met haar eerste soloalbum eist ze nadrukkelijk haar eigen plek in de spotlights op
Het is de afgelopen maanden wat stil wanneer het gaat om de Franse popmuziek, wat aan de corona crisis kan liggen, maar ook aan een beperkter blikveld. Met Louise Verneuil heeft Frankrijk echter weer een interessante troef in handen. Het alter ego van Pauline Louise Benattar is niet het zoveelste zuchtmeisje, maar een interessante singer-songwriter die invloeden van haar held Serge Gainsbourg en invloeden van het Franse chanson verkiest boven hitgevoelige elektropop en Bossanova. Het levert een album op dat de fantasie uitvoerig prikkelt, maar dat ook de Franse belofte van zwoele verleiding inlost.
De muzikale carrière van Louise Verneuil kreeg een vliegende start door haar deelname aan de Franse editie van The Voice, maar het album dat ze vervolgens maakte bleef op de plank liggen. De afgelopen jaren is de Française vooral bekend als de vriendin van Arctic Monkeys voorman Alex Turner, maar met haar debuut Lumière Noire kan de muzikante uit Parijs eindelijk laten horen wat ze zelf in muzikaal opzicht te bieden heeft.
Louise Verneuil noemt zelf Serge Gainsbourg, Joni Mitchell, Karen Dalton, Françoise Hardy, Nico, Marianne Faithfull en Billie Holiday als haar belangrijkste inspiratiebronnen, maar zelf hoorde ik in eerste instantie vooral invloeden van eerstgenoemde, al is het maar vanwege de dominantie van de Franse taal op het album (hier en daar met wat Engelse aanvullingen).
Natuurlijk is het makkelijk om de grote Serge Gainsbourg als belangrijkste inspiratiebron te noemen, maar Louise Verneuil heeft absoluut een interessant debuut afgeleverd en is zeker niet het zoveelste Franse zuchtmeisje. Bovendien is de muzikante uit Parijs er eindelijk eens een die hoorbaar invloeden van de Franse meester in haar muziek verwerkt.
Lumière Noire is in alles een Frans popalbum. De songs op het album zijn zwoel en verleidelijk, maar ook emotievol en spannend. Waar de meeste van de leeftijdsgenoten van Louise Verneuil de moderne elektronische popmuziek en hier en daar een vleugje Bossanova omarmen, kiest ze zelf voor een geluid dat dichter tegen het Franse chanson en tegen de wat experimentelere muziek van Serge Gainsbourg aan schuurt. Zeker wanneer flink wat strijkers worden ingezet klinkt Lumière Noire nostalgisch en psychedelisch en zou het album zomaar door de held van Louise Verneuil geproduceerd kunnen zijn.
De nostalgische instrumentatie draagt nadrukkelijk bij aan de bijzondere sfeer op het album, maar ook in vocaal opzicht weet Louise Verneuil de juiste snaar te raken. Zoals het een Franse zangeres betaamt klinkt ze zwoel en verleidelijk, wat nog wat extra wordt geaccentueerd door het ruwe randje op haar stembanden. Aan de andere kant draagt ze haar teksten met veel gevoel en emotie voor en hoor ik heel af en toe wat van Karen Dalton en Marianne Faithfull, die hierboven dus toch terecht als belangrijke inspiratiebronnen worden genoemd.
Zeker wanneer Louise Verneuil dicht in de buurt blijft van het Franse chanson en de muziek van Serge Gainsbourg uit de jaren 60 en 70 is Lumière Noire een interessant album, maar ook haar wat eigentijdsere songs prikkelen de fantasie nadrukkelijk. Beiden enerzijds vanwege de mooie volle instrumentatie en anderzijds vanwege de stem van Louise Verneuil, die niet opvallend mooi is, maar de songs op het album wel voorziet van gevoel en een eigen geluid.
Serge Gainsbourg had absoluut iets gekund met deze jonge singer-songwriter uit Parijs (ook vanwege haar looks), maar ook zonder de hulp van de oude meester heeft Louise Verneuil een mooi album afgeleverd, dat het tekort aan Frankrijk dit jaar op bijzondere wijze aanvult. Erwin Zijleman
