De beste albums van The Jayhawks stammen misschien uit de vroege jaren 90, maar het nieuwe album van de band klinkt verrassend fris, hecht en veelzijdig en staat vol memorabele songs
Ik ben een groot fan van de Amerikaanse band The Jayhawks, maar grijp toch meestal naar de twee alt-country klassiekers die de band heel wat jaren geleden maakte. Die gaan met enige regelmaat gezelschap krijgen van XOXO, want wat is dit een lekker album. Het is een hecht bandalbum waarop losjes wordt gemusiceerd en alle bandleden hun ei kwijt kunnen, maar het is ook een album vol invloeden en een album vol songs die zich niet alleen genadeloos opdringen, maar die ook in de meeste gevallen memorabel zijn. The Jayhawks steken de afgelopen jaren sowieso al in een uitstekende vorm, maar op XOXO doet de band uit Minneapolis er nog een schepje bovenop.
Het zijn waarschijnlijk voor altijd de onbereikbare albums in het oeuvre van de band, maar het betekent zeker niet dat The Jayhawks verder geen goede albums hebben gemaakt. Met name de laatste jaren steekt de band in een prima vorm. Paging Mr. Proust uit 2016 en het verrassend sterke Back Roads And Abandoned Motels uit 2018, met songs die Gary Louris oorspronkelijk voor anderen schreef, bevielen me uitstekend, waardoor ik met hoge verwachtingen begon aan het deze week verschenen XOXO.
Voor het nieuwe album sloten de vier leden van de band zich op in een huis annex studio in Minneapolis, waar in twee weken XOXO werd opgenomen. Waar Gary Louris sinds het vertrek van Mark Olson stevig aan de touwtjes trok binnen The Jayhawks, is het nieuwe album een echt bandalbum geworden. Gitarist Gary Louris, bassist Marc Perlman, drummer Tim O’Reagan en toetsenist Karen Grotberg droegen allemaal bij aan het album en laten ook in vocaal opzicht nadrukkelijk van zich horen. Het levert een album op dat wat bonter en veelkleuriger klinkt dan de meeste andere albums van de band, wat een aantal verrassingen oplevert.
XOXO opent met het inmiddels uit duizenden herkenbare Jayhawks geluid in This Forgotten Town, dat niet had misstaan op de beste albums van de band en dat een opvallende vocale bijdrage van drummer Tim O’Reagan kent, die ook de tweede track op het album heeft geschreven en hierin opschuift richting indie-rock.
XOXO verlaat de gebaande paden van de alt-country sowieso met grote regelmaat. Gary Louris laat zich in Living In A Bubble door Paul McCartney en Harry Nilsson beïnvloeden, terwijl Karen Grothberg in haar eerste track op het album opschuift richting de grote vrouwelijke singer-songwriters uit de vroege jaren 70.
XOXO is door alle uitstapjes een betrekkelijk bonte mix van 70s countryrock, Beatlesque psychedelica, Amerikaanse folkpop en Westcoast pop en natuurlijk de alt-country waarmee de band zichzelf aan het begin van de jaren 90 op de kaart zette. XOXO is niet alleen een verrassend veelzijdig album, maar ook een ontspannend klinkend album waarop elk van de vier leden van de band zijn of haar ei kwijt kan en een handvol gastmuzikanten zorgen voor de extra versiersels op een album dat het verder zonder al teveel opsmuk moet doen.
Ook XOXO moet je wat mij betreft niet vergelijken met de meesterwerken Hollywood Town Hall en Tomorrow The Green Grass, maar het is het zoveelste album van The Jayhawks dat minstens een hele dikke voldoende haalt. Binnen het stapeltje albums in deze categorie valt het nieuwe album van de Amerikaanse band wat mij betreft net wat meer op. Enerzijds door de verschillende invloeden die worden verwerkt en anderzijds door het hechte bandgeluid dat het album uitstraalt. XOXO is daarom een album dat ik er nog vaak bij ga pakken, naast die twee klassiekers van inmiddels heel lang geleden. Erwin Zijleman
XOXO van The Jayhawks is verkrijgbaar via de Mania webshop: