Jess Cornelius timmerde al enkele jaren aan de weg met haar band, maar zet nu een indrukwekkende nieuwe stap met een verrassend veelzijdig soloalbum
Distance wordt makkelijk in hetzelfde hokje geduwd als de albums van alle getergde jonge vrouwelijke singer-songwriters van het moment, maar klinkt toch duidelijk anders. Het is een album dat met zevenmijlslaarzen door de geschiedenis van de popmuziek stapt en dat indruk maakt met een mooie instrumentatie, een krachtige stem en uitstekende songs. Het levert een persoonlijk album op dat het talent van Jess Cornelius keer op keer aan de oppervlakte laat komen. Distance staat bol van de invloeden, variërend van de jaren 50 tot en met 90, maar het is op hetzelfde moment een eigentijds album. Ik lees er in Nederland helemaal niets over, maar dit album is echt de moeite waard.
Distance wordt makkelijk in hetzelfde hokje geduwd als het laatste album van stadgenoot Phoebe Bridgers en al haar soortgenoten, maar Jess Cornelius is wat mij betreft toch uit ander hout gesneden. Openingstrack Kitchen Floor klinkt direct krachtiger en minder melancholisch dan de muziek van bijvoorbeeld Phoebe Bridgers en is bovendien minder bang voor een aanstekelijke rocksong.
Kitchen Floor klinkt opent met een eenvoudige en trefzekere gitaarlijn en de krachtige stem van Jess Cornelius, die me afwisselend voorzichtig aan Patti Smith, Siouxsie Sioux en Chrissie Hynde doet denken. De track eindigt zoals hij is begonnen, maar hier tussen in kiest Jess Cornelius voor een voller geluid en voor een aanstekelijk refrein. Het is een beproefd concept op Distance.
Het debuutalbum van Jess Cornelius klinkt aan de ene kant eigentijds, maar in haar songs hoor ik ook flink wat echo’s uit het verleden. Zeker wanneer de tegenwoordig vanuit Los Angeles opererende muzikante haar teksten met enige urgentie zingt, hoor ik flarden van de new wave zoals die in de tweede helft van de jaren 70 in New York werd gemaakt, maar Jess Cornelius schuwt ook zeker het lekker in het gehoor liggende popliedje niet.
Wanneer een ritmebox, diepe bassen en synths opduiken hoor je flarden postpunk op Distance, maar steeds als je denkt dat je het album in een hokje kunt duwen, gaat de muziek van Jess Cornelius weer een andere kant op. Het zijn uiteindelijk de gitaarsongs die domineren op Distance en het zijn gitaarsongs die een rauwe ondertoon combineren met lekker in het gehoor liggende klanken. Het is allemaal behoorlijk verslavend, want Jess Cornelius houdt haar songs niet alleen ruw en spannend, maar het zijn ook songs waarvan je alleen maar heel vrolijk kunt worden.
Ik hou persoonlijk wel van de nieuwe generatie getergde vrouwelijke singer-songwriters met fluisterzachte stemmen, maar de kracht van Jess Cornelius bevalt me ook wel. Ook de persoonlijke songs op het album spreken me aan. De in Australië opgegroeide singer-songwriter zingt over de grote afstand tussen Melbourne en Los Angeles maar staat ook stil bij volwassen worden en alle ellende die daar bij hoort.
In muzikaal opzicht blijft Distance me maar verrassen door steeds weer net wat anders te klinken en door met reuzenstappen door de tijd te bewegen. Van nostalgische 50s pop tot Laurel Canyon folk uit de jaren 60, tot 70s new wave, 80’s postpunk, 90s rock of de eigenzinnige vrouwelijke singer-songwriter muziek uit het huidige millennium.
Distance schiet alle kanten op, maar het wat inconsistente karakter van het album zit me geen moment in de weg. Jess Cornelius is van vele markten thuis en laat zich op haar eerste soloalbum niet beperken. Het levert een album op dat zich in muzikaal en vocaal opzicht en ook qua songs en invloeden makkelijk weet te onderscheiden van de andere albums die deze week zijn verschenen. ik ben onder de indruk. Erwin Zijleman
De muziek van Jess Cornelius is ook verkrijgbaar via haar bandcamp pagina: https://jesscornelius.bandcamp.com/album/distance.