Het is al jaren dringen in het land van de singer-songwriters met een voorkeur voor ingetogen en vooral folky songs. Benjamin Francis Leftwich sprong er met zijn vorige albums wat mij betreft nog niet uit, maar To Carry A Whale is een stuk beter. Het is een zeer persoonlijk album dat werd gevoed door verlies en door het afrekenen met een alcoholverslaving, wat neerslaat in de teksten. In muzikaal opzicht klinkt het album wat minder zwaar, zeker wanneer wordt gekozen voor lome akoestische klanken of dromerige soundscapes. Het is een mooi verzorgde en zeer aangename instrumentatie, die prachtig combineert met de zachte vocalen op het album. Ik ben om.
To Carry A Whale is het vierde album van de Britse singer-songwriter Benjamin Francis Leftwich. De vorige drie heb ik uitvoerig beluisterd, maar uiteindelijk vond ik het op een of andere manier niet goed of bijzonder genoeg. De Britse singer-songwriter zit dan ook in een overvolle vijver, waar ik tot dusver vooral zijn vrouwelijke soortgenoten heb uitgevist.
In tegenstelling tot de vorige drie albums van de Britse muzikant beviel To Carry A Whale me echter direct een stuk beter. Het album volgt op een voor Benjamin Francis Leftwich zware periode waarin hij niet alleen de dood van zijn vader moest verwerken, maar bovendien moest afrekenen met een zware alcoholverslaving. Het zijn onderwerpen die terugkomen in de vaak wat melancholische teksten op een zeer persoonlijk album.
Het zijn teksten die de moeite van het uitpluizen meer dan waard zijn, maar To Carry A Whale is ook een album om lekker mee te luieren in de zomerzon. Benjamin Francis Leftwich maakt ook op zijn vierde album immers voornamelijk lome en ingetogen songs, die zich vooral hebben laten beïnvloeden door de Britse en Amerikaanse folk.
De Britse muzikant heeft zijn songs mooi, maar nergens overdadig ingekleurd. De basis is over het algemeen zacht en heeft genoeg aan een akoestische gitaar, elektrische gitaar of piano. Hier en daar worden wat accenten toegevoegd, maar van opsmuk is nergens sprake, al is het maar omdat de toegevoegde synths de songs de kant op sturen van atmosferische soundscapes. De fraaie instrumentatie voorziet de songs op To Carry A Whale van een authentiek maar ook eigentijds klinkend geluid en het is een geluid dat uitstekend past bij de zang van de Britse muzikant.
Benjamin Francis Leftwich zingt zacht en vaak zoals de folkies dat deden in de jaren 60 en 70, wat het oorspronkelijk klinkende geluid op zijn nieuwe album verder versterkt. Het is een geluid waarmee de Britse muzikant zich wat mij betreft onvoldoende wist te onderscheiden op zijn eerste drie albums, maar ondanks het feit dat To Carry A Whale niet heel veel afwijkt van zijn drie voorgangers, was ik onmiddellijk overtuigd van de kwaliteit van het nieuwe album van Benjamin Francis Leftwich.
Het album is geproduceerd door Sam Duckworth en Eg White, van wie laatstgenoemde onder andere werkte met Adele. Overproductie lag daarom wat mij betreft op de loer, maar To Carry A Whale is gelukkig een intiem en smaakvol klinkend album geworden.
Dankzij het sombere karakter van de teksten wordt de Britse muzikant vaak vergeleken met Elliott Smith. Dat is in muzikaal en vocaal opzicht geen hele onzinnige vergelijking, maar waar de muziek van Elliott Smith vaak donker klonk, is het nieuwe album van Benjamin Francis Leftwich een redelijk zonnig klinkend album, dat het ook uitstekend doet op een mooie zomeravond.
De Britse muzikant moet ook met zijn vierde album weer concurreren met hele hordes singer-songwriters, maar het onderscheidend vermogen van To Carry A Whale is wat mij betreft voldoende groot. Het ingetogen album luistert lekker weg, maar zeker bij aandachtige beluistering hoor je ook de diepgang, bijvoorbeeld in de instrumentatie, maar ook in de songs en in de teksten. Erwin Zijleman