Ik had eerlijk gezegd nog nooit van Beth Whitney gehoord, maar haar nieuwe album is een heel bijzonder album. Dat hoor je direct in de instrumentatie die allerlei bijzondere accenten toevoegt aan songs die geworteld zijn in de folk, maar je hoort het ook in de songs die naadloos kunnen schakelen tussen traditionele Amerikaanse rootsmuziek en eigentijdse pop. Beth Whitney sleept er nog veel meer invloeden bij en is ook nog eens voorzien van een hele mooie stem, die al evenveel kanten op kan. Het levert een album op dat vanaf de eerste noten intrigeert en dat vervolgens snel betovert. Het is mijn eerste kennismaking met de muziek van Beth Whitney en het is een indrukwekkende.
De Amerikaanse muzikante Beth Whitney debuteerde 14 jaar geleden en heeft inmiddels al een aantal albums op haar naam staan. Het deze week verschenen Into The Ground is echter pas mijn eerste kennismaking met de muziek van de singer-songwriter uit Leavenworth, Washington. Het is een intrigerende kennismaking, want Into The Ground is een bijzonder klinkend album.
Het vlak voor de uitbraak van het coronavirus opgenomen album had zomaar een lockdown album kunnen zijn, want wat klinkt de openingstrack van het album donker en dreigend. Met donkere achtergrondvocalen, bijzonder stemmige celloklanken, bijzondere gitaarlijnen en wat dreigende achtergrondgeluiden en soundscapes zorgt het album van Beth Whitney direct voor een bijzondere sfeer. Het is een sfeer die associaties oproept met donkere bossen waar het niet pluis is, al contrasteren de donkere klanken fraai met de mooie heldere stem van de Amerikaanse muzikante.
De openingstrack van Into The Ground roept associaties op met Scandinavische ijsprinsessen, die in de uitgestrekte bossen van Washington State kennelijk ook goed gedijen. In de tweede track van het album klinkt de stem van Beth Whitney nog wat mooier, maar naast de wat folky aandoende akoestische gitaarakkoorden zijn er wederom de zeer stemmige celloklanken en de soms wat dreigende achtergrond geluiden.
Na twee tracks is wel duidelijk dat Beth Whitney zich makkelijk weet te onderscheiden van alle collega’s binnen de Amerikaanse rootsmuziek, want ondanks de donkere accenten in de instrumentatie is dit toch het genre waarin Into The Ground thuis hoort. Het is een genre waarin de concurrentie momenteel moordend is, maar het fraaie album van Beth Whitney zou ik er zeker uit pikken.
De instrumentatie op het album is niet alleen bijzonder, maar ook erg mooi en ook de zang van de Amerikaanse muzikante spreekt zeer tot de verbeelding. Het is een stem die perfect past bij de wat folky songs op het album, maar ook wanneer Beth Whitney hier en daar flirt met fraai georkestreerde pop, blijft ze vocaal makkelijk overeind en hoor je dat een carrière als popprinses mogelijk zou moeten zijn.
Into The Ground flirt hier en daar nadrukkelijk met pop, maar het is zeer smaakvolle pop, met altijd een randje roots of singer-songwriter in de buurt. Met pop en roots vertel ik nog niet het hele verhaal van Into The Ground, want eigenlijk klinkt iedere track op het album weer anders en schuift het album hier en daar ook op richting Britse folk of hoor ik zelfs een vleugje progrock of new age.
Het ene moment lijkt de muziek van Beth Whitney stevig verankerd in Nashville, maar het volgende moment lijkt de Amerikaanse muzikante opeens een stuk jonger en lijkt ze zo weggelopen uit de popscene van Los Angeles. Into The Ground kan binnen een paar noten schakelen tussen zeer traditioneel en modern en naarmate ik het album vaker hoor worden de songs van Beth Whitney alleen maar beter. Het album opent zoals gezegd behoorlijk donker, maar de muzikante uit Washington State is ook niet vies van meer opgewekte of zelfs zonnig klinkende songs.
Ik lees nog niet al te veel over dit album, maar Beth Whitney verdient zeker de aandacht van liefhebbers van Amerikaanse rootsmuziek die niet bang zijn voor wat uitstapjes buiten de gebaande paden. Erwin Zijleman