Het debuut van de Franse muzikante Clara Luciani is drie jaar oud. Het is een album dat in eerste instantie vooral zwoel en verleidelijk leek, maar dat steeds interessanter werd. Hetzelfde geldt voor het deze week verschenen Cœur. Clara Luciani verleidt op haar nieuwe album met zwoele en zomerse pop met een flinke scheut 70s disco, maar invloeden van het Franse chanson zijn nooit ver weg. In muzikaal opzicht klinkt het allemaal bijzonder lekker, maar het is de geweldige stem van Clara Luciani die ook haar tweede album ruim boven het maaiveld uit tilt. Laat Cœur van Clara Luciani uit de speakers komen en de zomer is echt begonnen (en houdt voorlopig niet meer op).
Net iets meer dan drie jaar geleden recenseerde ik Sainte Victoire, het debuutalbum van de Franse muzikante Clara Luciani. Het was een debuutalbum dat in eerste instantie vooral heel aangenaam klonk in de lentezon van dat moment. Al snel bleek de verleiding van Clara Luciani echter een stuk meedogenlozer dan die van de meeste van haar soortgenoten, al is het maar omdat ze een veel betere zangeres bleek en bovendien makkelijk kon schakelen tussen genres, waarbij de rijke tradities van het Franse chanson niet werden vergeten.
Clara Luciani, die werd geboren in Marseille, maar in Parijs haar geluk als muzikante zocht, keert deze week terug met een nieuw album en Cœur blijkt net zo verleidelijk en net zo interessant als zijn voorganger. Net als op haar debuutalbum opent de muzikante uit Parijs ook dit keer met warme en aanstekelijke klanken, die het verlangen naar een zorgeloze zomer in Frankrijk nog wat verder aanwakkeren.
Cœur opent met zwoele Franse popmuziek, maar het is zeker geen dertien in een dozijn zwoele Franse popmuziek. Op het eerste deel van het album laat Clara Luciani zich stevig beïnvloeden door popmuziek uit de jaren 80 en misschien nog wel meer de jaren 70, waarbij invloeden uit de disco favoriet lijken. Je moet gevoelig zijn voor Franse popmuziek om het op de juiste waarde te kunnen schatten, maar als deze gevoeligheid er is, laat Cœur de zorgeloze zomer direct beginnen.
Het klinkt allemaal behoorlijk lichtvoetig en bij vluchtige beluistering misschien niet heel bijzonder, maar in muzikaal opzicht zit het allemaal knap in elkaar en Clara Luciani laat ook dit keer horen dat ze een uitstekend zangeres is. Haar wat donker klinkende stem lijkt gemaakt voor het Franse chanson, maar zeker in de openingstracks van haar tweede album zijn de invloeden van dit Franse chanson vooral subtiel.
Erg is het niet, want wat klinken de wat lichtvoetige openingstracks van Cœur lekker. De bassen zijn diep, de strijkers zwoel en de keyboards en gitaren aanstekelijk. Het past allemaal prachtig bij de heerlijke stem van Clara Luciani, die haar concurrenten in het genre makkelijk de baas is.
Het klinkt allemaal zo lekker dat het verlangen naar muziek met wat meer inhoud en emotie niet eens zo groot is, maar als de Franse muzikante na een paar tracks langzaam maar zeker dichter tegen het Franse chanson aankruipt, is er voor het eerst het kippenvel en hoor je weer hoe goed Clara Luciani is.
Cœur kopieert voor een groot deel de opbouw van het debuutalbum van Clara Luciani, dat ook lichtvoetig opende, maar hierna de diepte in ging. Liefhebbers van het Franse chanson zonder liefde voor zwoele Franse pop zullen waarschijnlijk niet uit de voeten kunnen met Cœur, maar iedereen die, net als ik, wel weer eens toe was aan een portie Franse popmuziek in de breedste zin van het woord, kan een zomer lang vooruit met het tweede album van Clara Luciani.
Ook ik vind de songs die wat opschuiven richting de diepgang en emotie van het Franse chanson het meest indrukwekkend, maar de zwoele verleiding en de uitbundige zonnestralen van de songs vol invloeden uit de 70s disco had ik zeker niet willen missen. Is het toeval dat de zon uitbundig is gaan schijnen sinds ik Cœur van Clara Luciani voor het eerst uit de speakers liet komen? Nee, ik denk het niet! Erwin Zijleman
