De muziek van Bertolf was me tot dusver grotendeels ontgaan, maar Happy In Hindsight is daar echt veel te goed voor. Het is een album dat klinkt als de spreekwoordelijke omgevallen platenkast, maar het is een platenkast met heel veel moois. Bertolf eert hoorbaar zijn muzikale helden, die hun beste muziek vooral in de jaren 70 maakten, maar hij laat ook horen dat hij een uitstekend muzikant, zanger en songwriter is. De songs op Happy In Hindsight zijn stuk voor stuk songs om heel vrolijk van te worden, maar het zijn ook songs waar het vakmanschap van af spat. Het levert een prachtige soundtrack voor zorgeloze tijden op, die vergelijkbare albums makkelijk de baas is.
Tot voor kort had ik de muziek van de Nederlandse muzikant Bertolf (Lentink) niet of nauwelijks op het netvlies of trommelvlies. Ik kende de Nederlandse muzikant alleen van de theatervoorstellingen waarin hij samen met een aantal andere muzikanten aan de haal ging met de songs van Crosby, Stills, Nash & Young. Dat klonk allemaal prachtig en was bijzonder knap gedaan, maar ik had er niets mee, net zoals ik niets heb met de muziek van The Analogues, hoe knap het ook allemaal in elkaar zit.
Als ik The Beatles of Crosby, Stills, Nash & Young wil horen duik ik wel in de platenkast of ga ik grasduinen op YouTube, waarop verrassend veel beeldmateriaal te vinden is. Goed, dat is een persoonlijke mening, die volgens mij niet heel breed gedeeld wordt. Het heeft er wel voor gezorgd dat ik niet direct opveerde toen een paar weken geleden het volgens mij zesde soloalbum van Bertolf verscheen. Dat is jammer, want Happy In Hindsight is echt een geweldig album.
Het is een album dat minstens met één been in de jaren 70 staat, maar daar heb ik geen moeite mee, integendeel. Het nieuwe album van Bertolf klinkt als de spreekwoordelijke omgevallen platenkast, maar het is wel een zeer smaakvol samengestelde platenkast. Het is een platenkast waarin het solowerk van Paul McCartney uit de jaren 70 prominent aanwezig is, wat direct in de openingstrack duidelijk wordt.
Hiermee legt Bertolf de lat direct hoog voor zichzelf, maar de Nederlandse muzikant komt er makkelijk mee weg. Op Happy In Hindsight etaleert Bertolf nadrukkelijk zijn kwaliteiten als songwriter met een aantal songs waarvoor Paul McCartney zich niet zou hebben geschaamd en waarvoor 10cc een moord zou hebben gedaan.
De Nederlandse muzikant maakt echter niet alleen indruk als songwriter, maar ook als zanger en als muzikant. Ik had bij de zang op het album meerdere keren associaties met het vroege werk van Rufus Wainwright en het grappige is dat Bertolf dit in een recent interview in de Volkskrant inderdaad een belangrijke inspiratiebron noemt. In de zang hoor ik overeenkomsten met Rufus Wainwright, maar die zijn er zeker ook in muzikaal opzicht wanneer het gaat om het werk waarin Rufus Wainwright het bombast nog niet had ontdekt.
Bertolf noemt in het Volskrant interview zelf ook nog Paul McCartney, The Beach Boys, Daryll-Ann en het gitaarwerk van Tony Rice als belangrijke inspiratiebronnen, maar hier kan van alles aan worden toegevoegd. Vanwege het veelzijdige karakter van het album wil ik zeker Todd Rundgren nog toevoegen, want veelzijdig is Happy In Hindsight, dat ook nog over kan schakelen op folk, country en bluegrass, zeker.
Het nieuwe album van Bertolf werd vooral thuis opgenomen, maar klinkt geweldig. De Nederlandse muzikant toont zich niet alleen een uitstekend singer-songwriter, maar ook een getalenteerd gitarist, die in meerdere genres uit de voeten kan.
Er zijn het afgelopen jaar wel meer albums verschenen die klinken als een omgevallen platenkast uit de jaren 70, maar zo aangenaam, knap en veelzijdig als Happy In Hindsight van Bertolf klonken ze wat mij betreft geen van allen. Laat de muziek van Bertolf uit de speakers komen en een lange, mooie en zorgeloze zomer dient zich aan. En laat dat nu precies zijn waar we momenteel behoefte aan hebben. Erwin Zijleman
Happy In Hindsight van Bertolf is verkrijgbaar via de Mania webshop: