Als fan van het eerste uur was ik niet blij met de koerswijziging die Sleater-Kinney twee jaar geleden aan de hand van producer St. Vincent inzette. Op het zelf geproduceerde Path Of Wellness borduurt de tot een duo gereduceerde band deels voort op het vorige album, laat het af en toe de oude glorie herleven, maar zoekt het ook naar een nieuw geluid. Path Of Wellness is een stuk beter dan zijn voorganger, maar nog niet de mokerslag die de band vroeger zo vaak voor ons in petto had. Path Of Wellness klinkt meer dan eens als een typisch tussenalbum, maar het kan ook best zo zijn dat het tweetal vanaf nu van meerdere markten thuis is. Mijn oordeel is dit keer mild en bij vlagen (zeer) positief.
Sleater-Kinney was jarenlang een van mijn favoriete bands, tot in de zomer van 2019 The Center Won’t Hold verscheen. Door het plotselinge vertrek van drummer Janet Weiss was het energieke trio uit Portland, Oregon, gereduceerd tot een duo, dat in uiterlijk opzicht een ware metamorfose leek te hebben voltooid.
Dat was nog te overzien, maar de metamorfose van Corin Tucker en Carrie Brownstein werd helaas doorgetrokken in hun muziek (waarin Janet Weiss overigens nog wel te horen was). Sleater-Kinney maakte op haar eerste acht albums rauwe rockmuziek zonder opsmuk, maar op The Center Won’t Hold waren opeens een dikke laag opsmuk en flink wat flirts met aanstekelijke popmuziek te horen.
Het leek de ‘verdienste’ van producer St. Vincent, maar de op dat moment al zeer gelouterde muzikanten Corin Tucker en Carrie Brownstein waren er natuurlijk zelf ook bij. De koerswijziging van de band beviel me in eerste instantie totaal niet, maar een favoriete band schrijf je niet zomaar af en na enige gewenning viel er toch nog wel wat op zijn plek op The Center Won’t Hold, overigens zonder het niveau van prachtalbums als Call The Doctor, Dig Me Out, The Hot Rock, All Hands On The Bad One, One Beat, The Woods en No Cities To Love ook maar te benaderen.
Deze week keert Sleater-Kinney terug met album nummer tien, Path Of Wellness. Janet Weiss is dit keer echt niet meer te horen en ook producer St. Vincent keert niet terug. Corin Tucker en Carrie Brownstein produceerden het tiende album van Sleater-Kinney zelf en hadden zo maar terug kunnen keren naar hun oude geluid. Dat doet een tot een duo gereduceerde band helaas niet, al duiken er op Path Of Wellness wel degelijk flarden van de genoemde prachtalbums op.
Path Of Wellness klinkt een stuk minder overgeproduceerd dan zijn voorganger en dat is een stap in de goede richting. The Center Won’t Hold klonk niet alleen overgeproduceerd, maar schoof mij ook net wat teveel op richting pop. Dat doet Path Of Wellness af en toe ook, maar wel een stuk minder frequent en opzichtig dan twee jaar geleden.
Het nieuwe album van Sleater-Kinney is een album dat je als fan van het eerste uur snel en makkelijk aan de kant kunt schuiven, maar oude liefde roest wat mij betreft niet en die houding wordt beloofd. Uiteindelijk is Path Of Wellness een stuk meer rock dan zijn voorganger en lijkt Sleater-Kinney haar oude geluid niet helemaal vergeten.
Vergeleken met de topalbums van de band klinkt het hier en daar allemaal nog behoorlijk gepolijst en ontbreekt de energie van weleer, maar ik hoor op het album ook flink wat goede ideeën. Het zijn misschien zelfs wel wat teveel goede ideeën, want Sleater-Kinney lijkt maar lastig te kunnen kiezen tussen het geluid van de eerste acht albums, het geluid van het vorige album en nieuwe wegen die moeten worden verkend.
Ik veer op wanneer het ouderwets rechttoe rechtaan klinkt, maar ook de experimenten met een meer ingetogen geluid zijn in een aantal gevallen geslaagd, wat ook geldt voor de experimenten met bluesy gitaarlijnen en bijna proggy keyboards. Waar The Center Won’t Hold twee jaar geleden een grote ommekeer en wat mij betreft een stap in de verkeerde richting was, is Path Of Wellness een overgangsalbum dat een evenwicht probeert te vinden tussen oude successen en nieuwe wegen. Het is zeker niet mijn favoriete Sleater-Kinney album, maar een slecht album is het zeker niet. En het wordt ook nog wel een tijdje beter verwacht ik. Erwin Zijleman
De muziek van Sleater-Kinney is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van het Amerikaanse tweetal: https://sleaterkinney.bandcamp.com/album/path-of-wellness.
Path Of Wellness is verkrijgbaar via de Mania webshop: