Zomaar opeens stond een nieuw album van Angus en Julia Stone op de streaming media platforms. Het blijkt een zeer aangenaam album, dat ook nog eens beter is dan het vorige album van het Australische duo. De instrumentatie is wat interessanter, maar de meeste verleiding komt ook dit keer van de stemmen van Angus en vooral Julia, die met haar zwoele vocalen alle donkere wolken van de afgelopen weken verdrijft. Angus en Julia Stone zijn de sympathie van de critici wat kwijt geraakt na hun eerste albums, maar op Life Is Strange is niet zoveel aan te merken. Het is vooral een heel aangenaam album om bij te luieren, maar het steekt bij net wat meer aandacht ook knap in elkaar.
Afgelopen vrijdag was daar opeens Life Is Strange van Angus en Julia Stone. Het album was zover ik weet pas voor veel later dit jaar aangekondigd en is vooralsnog ook niet fysiek verschenen. Life Is Strange is ook geen gewoon album, maar de soundtrack bij de game Life Is Strange: True Colors, die binnenkort verschijnt.
Ik ben absoluut niet thuis in de gamewereld, maar Life Is Strange kan, als ik naar de bijbehorende soundtrack luister, zeker geen doorsnee game zijn. De muziek van Angus en Julia Stone is immers zo dromerig dat ik me niet kan voorstellen dat het mee zal vallen om lang bij de les te blijven, wat in de meeste games toch een vereiste is. Zelf beluister ik Life Is Strange overigens als een regulier album van broer en zus Stone, want zo klinkt het.
Life Is Strange is de opvolger van het inmiddels vier jaar oude Snow, waarop het geluid van het Australische tweetal wat zoeter en lichtvoetiger was dan op de eerdere albums. Ik was zelf overigens best te spreken over het album, al is het slechts als ‘guilty pleasure’, maar de meeste kritieken waren niet mals.
Sindsdien hebben we het moeten doen met het solowerk van Angus en Julia. Angus timmerde aardig aan de weg met zijn band Dope Lemon en Julia liet eerder dit jaar van zich horen met haar soloalbum Sixty Summers, dat ik persoonlijk een draak van een album vond en vind. Het geluid van Angus en Julia Stone is op Life Is Strange gelukkig niet heel erg veranderd en klinkt direct vanaf de eerste noten vertrouwd.
Waar het soloalbum van Julia Stone me, ondanks haar zwoele vocalen, vooral tegenstond, is Life Is Strange een album dat zich direct aangenaam opdringt. Ook Life Is Strange is niet zo goed als de eerste twee albums van Angus en Julia Stone, maar het kan de concurrentie met Snow makkelijk aan.
Na een paar keer horen vind ik het nieuwe album van het Australische duo een stuk beter dan hun vorige album. In muzikaal opzicht klinkt het net wat minder gepolijst en een stuk interessanter, al is het niet zo puur en folky als op de eerste albums.
Life Is Strange is een heerlijk album om de zomer, of op zijn minst het gevoel het gevoel van de zomer te omarmen. Het is een album vol lome, dromerige en zwoele folkpop met hier en daar wat interessante uitstapjes naar popmuziek uit de jaren 80. De stem van Angus Stone dringt zich makkelijk op, maar de meeste verleiding komt van de zang van Julia, die gelukkig niet zo overdrijft als op haar laatste soloalbum.
Het is zoals gezegd een soundtrack bij een game, maar Life Is Strange laat zich absoluut beluisteren zonder deze game en is een mooie aanvulling op het oeuvre van Angus en Julia Stone. Ik noemde het vorige album van het tweetal hierboven een ‘guilty pleasure’, maar Life Is Strange is hier net wat te goed voor.
De instrumentatie heeft net genoeg scherpe randjes en verrassingen, de songs blijven makkelijk hangen en de zang is uitstekend. Niet iedereen zal gevoelig zijn voor de zwoele verleiding van Angus en Julia Stone, maar muziekliefhebbers die uit de voeten konden met Snow en met het titelloze album dat hier aan vooraf ging, vinden ook op het nieuwe album van Angus en Julia Stone genoeg van hun gading.
Het is bovendien een album dat het geweldig doet met de koptelefoon, die net wat meer details en schoonheid laat horen, wat er voor zorgt dat dit album nog even door groeit en de zon nog wat nadrukkelijker gaat schijnen. Erwin Zijleman