Je moet het maar durven om te kiezen voor een nieuwe naam op een moment dat de vorige naam steeds meer de aandacht weet te trekken. Andrew Marlin en Emily Frantz durfden het en hebben Mandolin Orange achter zich gelaten. Watchhouse is een logisch vervolg op Mandolin Orange, maar het tweetal klinkt ook anders. Net wat toegankelijker, net wat minder traditioneel, maar nog altijd bezwerend en fascinerend. Het debuut van Watchhouse sleept zich langzaam voort en betovert langzaam maar steeds nadrukkelijker met mooie klanken, prachtige zang en harmonieën en songs die alleen maar mooier lijken te worden. Ik zal best nog wel eens verlangen naar Mandolin Orange, maar ook Watchhouse mag er zijn.
Watchhouse is een duo uit Chapel Hill, North Carolina, dat bestaat uit Andrew Marlin en Emily Frantz. Dat zijn voor mij sinds 2016 bekende namen, want toen pikte ik Blindfaller, het vijfde album van Mandolin Orange op. Blindfaller bleek een album dat zich niet heel makkelijk, maar uiteindelijk genadeloos opdrong. Dat gold ook weer voor het zesde album van het Amerikaanse tweetal, het in 2019 uitgebrachte Tides Of A Teardrop.
Dat laatste album blijkt nu de zwanenzang van Mandolin Orange, want Andrew Marlin en Emily Frantz maken een nieuwe start als Watchhouse. Het is een opvallende stap, want Mandolin Orange timmerde de afgelopen jaren met steeds meer succes aan de weg en leek klaar voor de doorbraak naar een breder publiek. Met name het eindeloze touren vormde echter een steeds grotere belasting voor het duo uit North Carolina, waardoor eind 2019 werd besloten om verder te gaan onder een andere naam.
Het titelloze debuut van Watchhouse is zeker niet mijlenver verwijderd van het geluid van Mandolin Orange, maar het borduurt ook zeker niet fantasieloos voort op de laatste twee albums van de vorige band van Andrew Marlin en Emily Frantz. Zeker op het eerste gehoor klinkt het debuut van Watchhouse toegankelijker en ook wat moderner dan de muziek van Mandolin Orange, wat deels de verdienste is van de inbreng van topproducer Josh Kaufman, die het geluid van het tweetal wat heeft opgepoetst.
De verschillen met de laatste twee albums van Mandolin Orange moeten ook weer niet overdreven worden, want ook Watchhouse laat zich beïnvloeden door bluegrass en de folk zoals die een eeuw geleden in de Appalachen werd gemaakt.
Het aan de voet van deze Appalachen opgenomen album is grotendeels ingekleurd door Andrew Marlin en Emily Frantz zelf. Eerstgenoemde tekent voor de gitaren en de mandoline, terwijl Emily Frantz vioolbijdragen toevoegt en net als Andrew Marlin verantwoordelijk is voor de vocalen. Gastmuzikanten dragen bas, drums en een aantal andere instrumenten aan en ook Josh Kaufman voegt nog wat accenten toe aan het over het algemeen genomen spaarzame geluid op het album.
Het duurde bij mij even voor de laatste twee albums van Mandoline Orange me grepen en ook het debuut van Watchhouse had tijd nodig. Zeker bij eerste beluistering sleept het album zich in een laag tempo voort en lijkt er niet al teveel te gebeuren, tot alle puzzelstukjes in elkaar vallen. Wanneer dat is gebeurd, is het debuut van Watchhouse een bezwerend album, dat steeds meer geheimen prijs geeft.
In muzikaal opzicht staat het als een huis, maar ook de zang van Andrew Marlin en Emily Frantz en hun harmonieën zijn prachtig, terwijl het duo in de teksten laat horen dat het zowel met de persoonlijke thema’s als met maatschappijkritische zaken uit de voeten kan.
Ik moet eerlijk toegeven dat ik bij eerste beluistering wat teleurgesteld was, maar het debuut van Watchhouse groeit bij iedere beluistering en is inmiddels een album dat zomaar uit kan groeien tot mijn favorieten van het moment, al is het maar vanwege de bijzondere sfeer op het album, die de sfeer van een pandemie bedoeld of onbedoeld lijkt te vangen. Mandolin Orange is dood, leve Watchhouse! Erwin Zijleman
De muziek van Watchhouse is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van het Amerikaanse duo: https://watchhouse.bandcamp.com/album/watchhouse.
Watchhouse van Watchhouse is verkrijgbaar via de Mania webshop: