Låpsley leverde onlangs met I’m A Hurricane, I’m A Woman In Love haar vierde album af. Het is een album waar nog niet overdreven veel is geschreven, maar alles dat ik heb gelezen over het album is behoorlijk positief. Hoogste tijd dus om eens te gaan luisteren naar de muziek van de Britse muzikante en dat is me uitstekend bevallen. Ik hou wel van pop en Låpsley maakt op haar nieuwe album hele goede pop. Het is pop die zich laat beïnvloeden door muziek uit het verleden, maar die ook anders klinkt dan de meeste andere pop van het moment. Het is pop die door de persoonlijkheid van Låpsley een eigen gezicht heeft en de Britse muzikante is ook nog eens een geweldige zangeres.
Ik had tot voor kort nog nooit naar de muziek van Låpsley geluisterd. Op een of andere manier associeerde ik de naam Låpsley met muziek die mij niet aanspreekt, al kan ik niet direct zeggen wat voor muziek dit dan zou moeten zijn. Waarschijnlijk iets met heel veel te zwaar aangezette elektronica en een overdaad aan beats. Het was voor mij dan ook volkomen logisch om het een week of twee geleden verschenen I’m A Hurricane I’m A Woman in Love te laten liggen, tot ik een zeer lovende recensie over het album las, die mij toch nieuwsgierig maakte naar de muziek van Låpsley.
Ik ging er overigens ook van uit dat Låpsley uit IJsland of in ieder geval uit Scandinavië kwam, maar Holly Lapsley Fletcher is zo Brits als wat. Ze gaat inmiddels al een aantal jaren mee en levert met I’m A Hurricane I’m A Woman in Love haar vierde album af. Naar de andere albums ga ik nog wel eens luisteren, maar vooralsnog krijg ik even geen genoeg van I’m A Hurricane I’m A Woman in Love. Het is een album dat wat mij betreft een 100% popalbum genoemd mag worden, maar het is wel een interessant popalbum.
Ik ben kennelijk niet de enige die de muziek van Låpsley de afgelopen jaren heeft laten liggen, want ik heb in meerdere recensies gelezen dat de Britse muzikante ondanks een aantal uitstekende albums nog niet is doorgebroken naar een groot publiek en haar nieuwe album mede daarom in eigen beheer heeft uitgebracht. Over de eerste drie albums kan ik nog niet oordelen, maar I’m A Hurricane I’m A Woman in Love is een popalbum dat niet onder doet voor een aantal andere grote popalbums van het moment.
De Britse muzikante heeft een persoonlijk en intiem album over de liefde gemaakt, maar het is ook een album met een aantal grootse en zeer aanstekelijke popsongs. De meeste pop komt momenteel uit de Verenigde Staten, maar de Britse pop van Låpsley klinkt toch net wat anders. Ik vind het dan ook niet makkelijk om de muziek van Låpsley te vergelijken met de muziek van andere popzangeressen van het moment.
Ik hoor misschien nog wel het meest van het eveneens Britse London Grammar, al moet ik toegeven dat ik al een tijd niet meer naar de muziek van die Britse band heb geluisterd. Net als de albums van London Grammar blinkt ook het album van Låpsley uit door uitstekende zang. De Britse muzikante beschikt over een bijzondere stem, die anders klinkt dan die van de andere popzangeressen van het moment.
Het is een stem die het goed doet in met veel synths ingekleurde songs op I’m A Hurricane I’m A Woman in Love, maar die minstens even mooi en overtuigend klinkt in de meer ingetogen songs die ook zijn te vinden op het album en een folkpop kant van de Britse muzikante laten horen.
Het zijn songs die soms wat echo’s uit de jaren 80 laten horen, maar Låpsley klinkt ook absoluut als een popzangeres van het moment. Ik hou wel van popalbums als deze en kan na een paar keer horen alleen maar concluderen dat de Britse zangeres op geen enkele manier achter blijft bij haar succesvollere concurrenten uit de Verenigde Staten.
Zeker in de wat intiemere songs op het album hoor je veel van de persoon Låpsley en dat mis ik wel eens bij de grote popzangeressen van het moment, die in veel gevallen ook minder goed zingen dan de Britse zangeres. Ik schaam me inmiddels voor mijn vooroordelen ten opzichte van de naam Låpsley, want Holly Lapsley Fletcher is echt heel goed. Erwin Zijleman