Getting Into Heaven van Sedona is een album dat zich makkelijk opdringt, maar dat interessanter wordt wanneer je er vaker naar luistert. Het project van de Amerikaanse muzikante Rachel Stewart klinkt fris en eigentijds, maar laat ook zeker flarden horen van muziek uit de jaren 90. In muzikaal opzicht klinkt het allemaal mooi en interessant en de songs op Getting Into Heaven trekken makkelijk de aandacht. Het sterkste wapen van Sedona is echter de stem van Rachel Stewart, die wat mij betreft indruk maakt als zangeres. De Amerikaanse muzikante beschikt over een karakteristiek maar ook veelzijdig stemgeluid, dat van Getting Into Heaven een uitstekend album maakt.
Getting Into Heaven van Sedona werd vorige week aangeprezen door de Amerikaanse muziekwebsite Paste, die nog altijd goed overweg kan met jonge vrouwelijke singer-songwriters in de indiepop en indierock. Ik ben ondanks het enorme aanbod zelf ook nog niet uitgekeken op albums in het genre en ik kan wel wat met het tweede album van Sedona.
Sedona is een project van de Amerikaanse muzikante Rachel Stewart, die aan het begin van de coronapandemie haar eerste EP uitbracht, maar haar net opgestarte carrière vervolgens snel tot stilstand zag komen. Die carrière krijgt deze week een vervolg met Getting Into Heaven en ik vind het een interessant album.
Ik noemde Sedona hierboven al een exponent van de indiepop en indierock van het moment en dat is niet voor niets. In een aantal tracks op haar debuutalbum (luister maar eens naar She's So Pretty) maakt de muzikante uit Los Angeles muziek die aansluit bij die van de smaakmakers in het genre, overigens zonder dat ik vind dat de muziek van Sedona ergens erg op lijkt.
Dat laatste heeft alles te maken met het feit dat Sedona ook muziek maakt die herinnert aan de indierock uit de jaren 90. Rachel Stewart is naar verluidt gek op Exile In Guyville van Liz Phair. Dat is goed te horen op Getting Into Heaven, dat af en toe klinkt als een album uit de jaren 90. Met Exile In Guyville van Liz Phair heeft Sedona wat mij betreft een van de beste albums uit de jaren 90 te pakken en bovendien een van de albums die mijn liefde voor vrouwelijke singer-songwriters ooit hebben aangewakkerd.
Met de inspiratiebronnen van Sedona, die in een recent interview ook nog Fiona Apple noemde als muzikale held, zit het dus wel goed, maar ze heeft zelf ook het nodige te bieden. Ik ben zeer gecharmeerd van de zang van Rachel Stewart, die met veel expressie en gevoel zingt. Wanneer ze wat zachter zingt sluit ze aan bij veel zangeressen uit de indiepop van het moment, maar Getting Into Heaven biedt ook ruimte aan songs met meer uitgesproken zang en ook die is bij de Amerikaanse muzikante in goede handen.
Het is zang met een eigenzinnig randje, waardoor Sedona uiteindelijk toch net wat anders klinkt dan de meeste andere vrouwelijke singer-songwriters in de indiepop en indierock van het moment. Ook in muzikaal opzicht is Sedona wat veelzijdiger dan de meeste andere jonge vrouwen uit deze genres. Ze kan uit de voeten met ingetogen folksongs maar ook met vol klinkende pop en rock, wat een verrassend veelzijdig album oplevert. Het is een album dat door die veelzijdigheid misschien ook wat makkelijker tussen wal en schip valt, al kan ik me ook voorstellen dat Sedona met een paar goede video’s op TikTok snel uitgroeit tot een muzikante die moeiteloos grotere zalen vult.
Ik was in eerste instantie zelf vooral gecharmeerd van de songs die vooral aansluiten bij de indiepop en indierock van het moment, maar inmiddels heb ik een voorkeur voor de songs die juist verder verwijderd zijn van de muziek die momenteel al in grote aantallen wordt gemaakt. Ik heb verder niet veel gelezen over het debuutalbum van Sedona de afgelopen week, maar wat mij betreft had Paste het weer bij het juiste eind met de selectie van Getting Into Heaven als een van de interessante albums van de afgelopen week. Erwin Zijleman
De muziek van Sedona is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://thatgirlsedona.bandcamp.com/album/getting-into-heaven.