Victorian America van Emily Jane White wordt nog maar eens opnieuw uitgebracht deze week; het is volgens mij al de derde of vierde keer. Wat mij betreft gaat haar platenmaatschappij hier mee door tot de Amerikaanse wereldberoend is, want Victorian America is en blijft een prachtplaat. Het onderstaande verhaal gaat nog altijd op en daarom mag Emily Jane White ook bij de krenten uit de pop op herhaling......... Emily Jane White had lange tijd een voorkeur voor punk en metal, maar debuteerde uiteindelijk met een sobere folkplaat die misschien nog wel het best kon worden omschreven als het vrouwelijke antwoord op Nick Drake. Dark Undercoat (2007) werd in haar tijdelijke vaderland Frankrijk op de juiste waarde geschat, maar in Nederland helaas compleet over het hoofd gezien. De geschiedenis herhaalt zich nu met haar tweede plaat Victorian America, want ook de tweede plaat van Emily Jane White, die tegenwoordig vanuit San Francisco opereert, weet tot dusver in Nederland de aandacht helaas niet te trekken. Dat is doodzonde, want Victorian America is een hele mooie plaat die in staat moet worden geacht om een breed publiek aan te spreken. Op haar tweede plaat maakt Emily Jane White uiterst stemmige muziek met invloeden uit de folk, country en blues. De instrumentatie op Victorian America bestaat voornamelijk uit een akoestische gitaar, een piano, een pedal steel en flink wat strijkers. Het geeft de muziek van Emily Jane White een warm, donker en soms wat beklemmend geluid. De smaakvolle instrumentatie draagt nadrukkelijk bij aan de kwaliteit van de tweede plaat van de Amerikaanse, maar het sterkste wapen van Emily Jane White is haar fantastische stem; een stem die de sensualiteit van Hope Sandoval lijkt te combineren met de warmte van Cat Power, de impact van Alela Diane en de passie van PJ Harvey. De combinatie van prachtige sfeervolle klanken en een stem die je absoluut mee weet te slepen, tilt veel van de songs op Victorian America naar grote hoogten, alwaar pas opvalt dat Emily Jane White ook in tekstueel en compositorisch opzicht heel veel te bieden heeft. Victorian America blijkt met name na intensieve beluistering een wonderschone plaat die flink wat impact heeft. Emily Jane White schrijft op het eerste gehoor betrekkelijk toegankelijke songs, maar wanneer je er beter naar luistert valt op dat ze het experiment niet schuwt en meer dan eens kiest voor een onverwachte wending. Victorian America is een donkere plaat die er in slaagt om je op hetzelfde moment somber en gelukkig te laten voelen; een kwaliteit die maar voor weinig platen is weggelegd. De afgelopen jaren zijn flink wat vrouwelijke singer-songwriters in dit genre als heldinnen onthaald, maar na Victorian America vele malen gehoord te hebben, begin ik me steeds nadrukkelijker af te vragen of we de meest getalenteerde van het stel tot dusver niet hebben laten lopen. Erwin Zijleman
