Erykah Badu - New Amerykah, Pt. 2: Return of the Ankh
Erykah Badu debuteerde in 1997 met Baduizm. Het is een plaat die niet alleen moet worden gezien als één van de eerste platen in het neo-soul genre (een mix van vintage soul, hiphop en r&b), maar het is bovendien één van de beste platen in dit genre. Baduizm bleek aanvankelijk maar moeilijk te evenaren. Zowel met Mama’s Gun (2000) als met Worldwide Underground (2003) stelde Erykah Badu enigszins teleur, al waren het zeker geen slechte platen. Pas met het twee jaar geleden verschenen New Amerykah, Pt. 1: 4th World War wist Erykah Badu net zo te imponeren als met haar debuut. Op New Amerykah, Pt. 1: 4th World War nam Erykah Badu afstand van de inmiddels wat uitgekauwde neo-soul en bleken invloeden uit de hiphop en funk een stuk belangrijker dan op Baduizm. Het leverde een geïnspireerde plaat op die nog maar eens bewees dat Erykah Badu moet worden gerekend tot de beste en meest creatieve soulzangeressen van het moment. Badu bewijst dit nogmaals met New Amerykah, Pt. 2: Return of the Ankh; een plaat die qua thematiek en concept aansluit bij zijn voorganger, maar toch weer heel anders klinkt. 4th World War was een felle, politiek getinte plaat met vooral uptempo songs; op Return Of The Ankh draait alles op de emotie en overheersen de wat meer ingetogen songs. Return Of The Ankh ligt in muzikaal opzicht weer wat dichter bij Baduizm, al is Erykah Badu in de loop der jaren een stuk veelzijdiger geworden. Invloeden uit de soul staan dit keer centraal, maar uitstapjes richting jazz, psychedelica, blues, funk, hiphop en r&b worden zeker niet geschuwd. Return Of The Ankh is net als zijn voorganger prachtig geproduceerd. De instrumentatie is over het algemeen sober, maar door het veelvuldige gebruik van samples klinkt de plaat avontuurlijk en sprankelend. De echte meerwaarde komt nog altijd van Erykah Badu’s geweldige stem. Op Return Of The Ankh klinkt de Amerikaanse rauw en doorleefd en doet ze in vocaal opzicht denken aan grootheden als Billie Holiday, Aretha Franklin, Roberta Flack en Nina Simone. In muzikaal opzicht vindt Erykah Badu op New Amerykah, Pt. 2: Return of the Ankh aansluiting bij legendarische soulplaten als Marvin Gaye’s What’s Going On en Songs In The Key Of Life van Stevie Wonder. Met deze verbluffend goede plaat, die wat mij betreft het niet te overtreffen Baduizm heeft overtroffen, heeft Erykah Badu zich definitief losgemaakt van de neo-soul en kan ze de boeken in als één van de grote soulzangeressen van de jaren 90, 00 en 10. Een buitengewoon indrukwekkende, indringende en urgente soulplaat. Erwin Zijleman
Erykah Badu debuteerde in 1997 met Baduizm. Het is een plaat die niet alleen moet worden gezien als één van de eerste platen in het neo-soul genre (een mix van vintage soul, hiphop en r&b), maar het is bovendien één van de beste platen in dit genre. Baduizm bleek aanvankelijk maar moeilijk te evenaren. Zowel met Mama’s Gun (2000) als met Worldwide Underground (2003) stelde Erykah Badu enigszins teleur, al waren het zeker geen slechte platen. Pas met het twee jaar geleden verschenen New Amerykah, Pt. 1: 4th World War wist Erykah Badu net zo te imponeren als met haar debuut. Op New Amerykah, Pt. 1: 4th World War nam Erykah Badu afstand van de inmiddels wat uitgekauwde neo-soul en bleken invloeden uit de hiphop en funk een stuk belangrijker dan op Baduizm. Het leverde een geïnspireerde plaat op die nog maar eens bewees dat Erykah Badu moet worden gerekend tot de beste en meest creatieve soulzangeressen van het moment. Badu bewijst dit nogmaals met New Amerykah, Pt. 2: Return of the Ankh; een plaat die qua thematiek en concept aansluit bij zijn voorganger, maar toch weer heel anders klinkt. 4th World War was een felle, politiek getinte plaat met vooral uptempo songs; op Return Of The Ankh draait alles op de emotie en overheersen de wat meer ingetogen songs. Return Of The Ankh ligt in muzikaal opzicht weer wat dichter bij Baduizm, al is Erykah Badu in de loop der jaren een stuk veelzijdiger geworden. Invloeden uit de soul staan dit keer centraal, maar uitstapjes richting jazz, psychedelica, blues, funk, hiphop en r&b worden zeker niet geschuwd. Return Of The Ankh is net als zijn voorganger prachtig geproduceerd. De instrumentatie is over het algemeen sober, maar door het veelvuldige gebruik van samples klinkt de plaat avontuurlijk en sprankelend. De echte meerwaarde komt nog altijd van Erykah Badu’s geweldige stem. Op Return Of The Ankh klinkt de Amerikaanse rauw en doorleefd en doet ze in vocaal opzicht denken aan grootheden als Billie Holiday, Aretha Franklin, Roberta Flack en Nina Simone. In muzikaal opzicht vindt Erykah Badu op New Amerykah, Pt. 2: Return of the Ankh aansluiting bij legendarische soulplaten als Marvin Gaye’s What’s Going On en Songs In The Key Of Life van Stevie Wonder. Met deze verbluffend goede plaat, die wat mij betreft het niet te overtreffen Baduizm heeft overtroffen, heeft Erykah Badu zich definitief losgemaakt van de neo-soul en kan ze de boeken in als één van de grote soulzangeressen van de jaren 90, 00 en 10. Een buitengewoon indrukwekkende, indringende en urgente soulplaat. Erwin Zijleman